در آن مقطع زمانی اعلام رسمی تعداد شرکت ‏کنندگان در رفراندوم جمهوری اسلامی، هیچگونه حساسیت و اعتراضی قابل توجهی را در کشور، برای اکثریت مردم ایران زمین به دنبال نداشت، چرا که مردم شرکت در آن را، شرکت در جشن پیروزی انقلاب و تاکیدی بر خواست ‏های بر حق خود [ آزادی و عدالت ] می‏ دانستند و حتی گروه ‏ها، سازمان ها، احزاب و اقوام ایرانی که در رابطه تحریم، عدم شرکت و یا انجام یا عدم انجام آن موضع‏ گیری کرده بودند، بیشتر به خاطر نامشخص بودن محتوی جمهوری اسلامی بود و اکثریت آنان هم به همین خاطر عدم شرکت در رفراندوم را مطرح کرده بودند. در آن شرایط تنها گره کور رفراندوم ...این سخن احمد صدر سید جوادی وزیر کشور دولت موقت قبل از انجام اولین رفراندوم در ایران بود که اعلام کرد:«۲۴ میلیون نفر می ‏توانند در رفراندوم رای بدهند»...

سنت شورش نان در ایران سنتی قدیمی است. اگرچه این شورش ویژگی‌های معمول خود را در قرن نوزدهم و حتی در قرن بیستم حفظ کرده، ولی محیط سیاسی و اقتصادی آن یک‌سره دگرگون شده است. برکنار از مطالبه برای تغییر، معترضان نان در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در ایران بیشتر بر اساس یک نظام پدرسالار قدیمی و شاید ایده‌آل عمل می‌کردند. اما در اواخر قرن نوزدهم شورش‌ آنها واکنشی بود که علیه نابسامانی زندگی، ناشی از فروپاشی نظام سیاسی قاجار و همزمان با آن، ظهور موج درنده اقتصاد نو انجام می‌گرفت.