در زمان قدرتش مخالفان وی خود را مواجه با مساله‌ای یافتند که در ایران سابقه نداشت: مصدق شراقتمند بود ؛ مطلقا شرافتمند و پاکدامن بود. نه خریدن او امکان داشت نه آلوده‌کردن و بی آبرویی میسر بود. بنابراین به استهزای او پرداختند. او را مرد پیژاماپوش نامیدند – گفتند آیا نخست وزیری را که با لباس خواب روی یک تختخواب کوچک آهنی اشخاص را می‌پذیرد می‌توان جدی گرفت؟ این را دلیل «حقانیت» شرکت نفت انگلیس و ایران قلمداد کردند.