کلنی‌های موش مقابل نانوایی‌ها و رستوران‌ها از جاهای دیگر فعال‌تراند. به طور کلی اماکن تجاری و مغازه‌های برِ خیابان، از گشت و گذار موش‌ها در امان نمی‌مانند. اما تحت آموزش‌های غیر مستقیم جمهوری اسلامی همگی پذیرفته‌اند که حضور موش را هم باید بخشی از زندگی روزانه‌ی خود بشمارند. موش‌ها نیز همین همزیستی مسالمت‌آمیز با آدم‌ها را پذیرفته‌اند. چون موش‌های شهر تهران همگی اجتماعی شده‌اند و از دیدن آدم‌ها پا به فرار نمی‌گذارند و حتا ضمن دوستی با گربه‌های ولگرد، از زباله‌های دورریختنی سطح شهر نصیب می‌برند. یادآور می‌شود که در تهرانِ جمهوری اسلامی، اخبار پیدا شدن موش در تاکسی یا کالسکه‌ی کودکان به امری عادی و معمولی بدل شده است.

هیچ حرف و توضیحی نمیتوانست به بازجو و زندانبانها، چه زن و چه مرد بفهماند که حساب زندانی از کودک او جدا است. درآن روزها کسی را یارای این نبود که از مسئولین زندان بپرسد که در کجای قانون مجازات نوشته شده کودک زندانی باید پابه پای مادر و پدری که از حداقل دادرسی عادلانه برخوردار نیستند، مجازات شود و در هر زندان به سلیقه بازجو و زندانبان بدون رعایت نگاه انسانی به کودکان، با آنها برخورد شود. در خصوص کودکانی که به همراه والدین خود روانه زندان می شوند، براساس کدام قانون و کدام آیین نامه برخورد می شود؟ این کودکان در کجای بازی بزرگان هستند و در این بازی بازیگر چه نقشی هستند؟

در تهران حدود نه‌صد هزار واحد مسکونی، خالی و بدون سکنا رها شده‌اند که در مجموع می‌توان حدود سه میلیون نفر را در آن‌ها اسکان داد. دولت جمهوری اسلامی تا کنون نتوانسته راهکار قانونی مناسبی برای بهره‌برداری قانونمند از این آپارتمان‌های خالی ارایه دهد. مالکان سطح شهر آپارتمان‌های خود را خالی می‌گذارند تا تنها از ارزش افزوده‌ی آن بهره‌مند گردند. این ارزش افزوده به حدی است که به تنهایی می‌تواند عطش آنان را برای سودجویی برآورده نماید. همچنان که طی هشت ماه گذشته ارزش املاک مسکونی همواره فزونی داشته است تا جایی که ظرف همین مدت کوتاه بهای مسکن دو برابر شد و تمامی مالکان بهره‌ی سرمایه‌گذاری‌شان در بخش مسکن حدود صد در صد افزایش یافت. مالکان سوداگر، واحدهای مسکونی را می‌خرند تا از راه خرید و خالی گذاشتن آن‌ها به سودهای چند برابری دست یابند.