جعفر عظیم زاده، رئیس هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران، به همراه اسماعیل عبدی در اعلامیه اعلام اعتصاب غذای خود در دهم اردیبهشت ماه ۱۳۹۵ نوشته بودند :« لذا ما در گرامیداشت اول ماه می روز جهانی کارگر و اعلام همبستگی با کارگران جهان، به مناسبت این روز بزرگ در اعتراض به امنیتی کردن فعالیت های صنفی و تجمعات و اعتصابات کارگران و معلمان ، دستمزدهای زیر خط فقر، ممنوعیت برگزاری مستقلانه و آزادانه روز جهانی کارگر و روز جهانی معلم، عدم شفافیت و عمل موثر سازمان جهانی کار ILO در قبال نقض حقوق بنیادین کارگران و معلمان ایران و با خواست خارج کردن اتهام "اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی کشور" و دیگر اتهامات امنیتی از پرونده های مفتوح کارگران و معلمان معترض و برداشتن اینگونه اتهامات جعلی و ساختگی از پرونده های خود و دیگر فعالین کارگری و معلمان زندانی از روز دهم اردیبهشت ماه دست به اعتصاب غذای نامحدود خواهیم زد».

جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران، هر گونه همکاری با رژیم ایران را مغایر با کنوانسیون های جهانی کارگران و بی اعتنایی به حقوق کارگران، به ویژه نادیده گرفتن پیمان نامه های ۸۷ و۹۸ این سازمان ارزیابی کرده و آن را در جهت پایمال شدن حق ایجاد تشکل های مستقل کارگران در ایران دانسته و ادامه آن را قاطعانه مردود و محکوم می نماید.

گروه کاری بازداشت های خودسرانه سازمان ملل اخیرا خواستار آزادی زینب جلالیان زندانی سیاسی کرد ایرانی شد. زینب جلالیان در میان زنانی که در حال حاضر به علل سیاسی در زندان های ایران اند، بیش از همه حبس از سر گذرانده است. او در حالی از سال ۱۳۸۶ در زندان است که بیرون از زندان تنها به فعالیت های بشردوستانه و سیاسی مسالمت آمیز مشغول بود. او به علت محرومیت از خدمات درمانی در طول بیش از هشت سال حبس، به بیماری هر دو چشم مبتلا شده است و خطر نابینایی به طور حاد او را تهدید می کند.

به باورمان، در این شرایط بحرانی اقتصادی، اجتماعی و زیستی، پایه گذاری مرکزی برای بسیج همه نیروهای ترقیخواه علیه ماجراجوئی و تجاوزات نیروهای ارتجاعی منطقه و قدرت های جهانی و تقويت همبستگی بین المللی برای آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی ،لازم است در دستور روز قرارداد. ما در مقابل چالشی قرار داریم تا ما را به سمت جهانی از صلح،خلع سلاح اتمی،عدالت اجتماعی و همکاری نوین در راستای همبستگی به پیش ببرد.

محمد صدیق کبودوند در پی یک دوره اعتصاب غذا در بیمارستان بستری است. اگر وضعیت به همین منوال پیش برود با تاسف باید گفت خطر مرگ جان یکی از شریف‌ترین و پیگیرترین مدافعان حقوق بشر در ایران را تهدید می‌کند. تا دیر نشده و فاجعه ازدست دادن او به وقوع نپیوسته است، باید تلاش کرد تا جمهوری اسلامی دست از سر این انسان مبارز بردارد و او را آزاد کند.

ظلم و ستمی که بر کارگران وعموم مردم منطقه‌ای می‌گذرد که معدن طلا در آن قرار دارد به هیچ وجه امر ساده ای نیست . گوشه‌ای ازاین جنایت دولت ستمگر و سرمایه‌دارانی که از قبل درد و رنج مردم طلا به غارت می‌برند در نامه‌ای که کارگران اخراجی کارخانه تولید طلای آق دره شهرستان تکاب – آذربایجان غربی مدتها قبل از اعتراض و مجازات شدن خطاب به مسئولان ستمگر و در راس آنها خامنه‌ای نوشته اند دیده میشود.
سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران در حمایت از فریاد دادخواهی زحمتکشان شاغل و اخراجی معدن آق قلا خود را جزئی از کارزار اعتراضی به این اقدامات ضد بشری و ضد کارگری می‌داند و خواستار مجازات عاملان سرکوب کارگران محروم معدن طلای آق قلعه است .

سومین نشست حضوری شورای مرکزی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در روزهای شنبه و یکشنبه ۸ و ۹ خرداد مطابق با ٢۸ و ٢۹ ماه مه برگزارشد. در این نشست اعضاء و مشاورين شورای مرکزی، مسئولین گروه های کار و ارگانهای منتحب کنگره و تعدادی از اعضاء سازمان به عنوان میهمان حضور داشتند.

در جمهوری اسلامی شلاق زدن مردم یکی از کارهای بسیار رایج حکومتی است. مثلاً همین هفته پیش دادستان سوپر ولائی قزوین اعلام کرد که ۳۵ دانشجوی دختر و پسر را به جرم شرکت در یک مهمانی مختلط به ۹۹ ضربه شلاق محکوم کرده اند و همه شان را هم بلافاصله خوابانده و شلاق زده اند تا "درس عبرتی باشد برای افرادی که مبادرت به هنجارشکنی می‌کنند". حکم شلاق علیه کارگران نیز (هر چند نسبتاً کم بوده ، ولی) تازگی ندارد. همچنین یادمان باشد که شلاق زدن مردم (گرچه با معیارهای جهان امروز مجازات بسیار وحشیانه ای است ، اما) در مجموعۀ خشونت های "حکومت امام زمان" عملاً چیزی به حساب نمی آید.

در حالی که ده ها هزار میلیارد تومان اختلاس به یک امر عادی تبدیل شده است و غارتگران اموال عمومی مردم و دزدی و فساد کلان در سایه قدرت، پنهان می شوند؛ ، اعتراض به عدم ایمنی در محیط کار، عدم برخورداری از امکانات بهداشتی و درمانی، تعویق پرداخت دستمزد ها همواره با بازداشت، زندان و تحقیر و توهین پاسخ داده می شود و اینک شلاق زدن گروهی آخرین پاداش حکومت به تلاش و تحمل رنج های بی شمار کارگران ایران است. سازمان های جهانی کارگری بارها علیه سیاست سرکوب و خشونت علیه کارگران در ایران موضع گیری کرده اند.