این انتخابات نیز بنا بر ماهیت نظام خودکامه مذهبی مانند دیگر انتخابات هایش ساختگی و فرمایشی است. کارگزاران ولایت فقیه در جمهوری اسلامی هر چهار سال یکبار شماری از نامزدهای دست چین شده و مورد تائید خود را با هزار ترفند به عنوان نمایندگان مردم از صندوق های رای بیرون می آورند تا بدین وسیله به نظام سرکوبگر خود درافکار عمومی اعتبار داده و در سطح جهانی مشروعیت کسب کنند.

برخورداری از حق انتخابات در جوامع بشری به مفهوم دخالت آزادانه، برابر و مستقل مردم برای انتخاب کردن و انتخاب شدن در اداره سرنوشت خویش است. در اثر اعمال این حق مردم، در راستای بالا بردن كيفيت كاربُردپذيرى برنامه‌ريزى‌های سياسى اختیار اداره کردن جامعه را برای مدتی معین به نهاد یا نهادهای منتخب خود واگذار می کنند تا آن افراد از حقوق اساسی مردم در برنامه ریزی های اداره کشور دفاع کنند وحاکمیت ملت در جامعه برقرار شود.

سازمان ما محاکمه و صدور احکام بی شرمانه زندان برای فعالان کارگری را به شدت محکوم می کند و خواهان لغو این احکام ، لغو اتهامات اعلام شده و آزادی کلیه کارگران زندانی و زندانیان سیاسی است. ما از همه تشکل های کارگری بین المللی، از سازمان های کارگری و دیگر تشکل های مترقی و از همه حامیان جنبش کارگری در داخل و خارج از کشور می خواهیم که نسبت به صدور چنین احکامی اعتراض کنند.

در روزهای آینده ایرانیان شاهد نمایش تازه ای از “انتخابات” در جمهوری اسلامی هستند. ویژگی انتخابات مجلس آینده مقارن بودن آن با انتخابات اعضای مجلس خبرگان است. مجلس خبرگان که بنا بر قانون تنها نهادیست که وظیفۀ تعیین رهبر و نظارت بر رهبری را دارد، با توجه به حساسیت نقش آن در آینده، به ویژه در تنازع بر سر جانشینی خامنه ای، محل جدال ها و تنش های سیاسی میان رقیبان در حاکمیت شده است.

اتحاد جمهوریخواهان ایران بر مشارکت هدفمند در این انتخابات تاکید دارد. باید در هر آن جائی که امکان انتخاب هست، کاندیداهای اصلاح طلب، اعتدالگرا و مستقل و مدافع مطالبات مردم را برگزید و با رای سلبی در جهت تضعیف اقتدارگرایان و حذف آنان در سراسر کشور وارد عمل شد. باید مخالفان برجام، عوامل سپاه پاسداران، نمایندگان ضد زن، مدافعان سرکوب جنبش سبز و ادامه حصر رهبران آن را از امکان راه یافتن به مجلس و خبرگان تا حد امکان محروم کرد.

به باور ما، راه تحول و پیشرفت اساسی جامعه و برقراری نظامی آزاد و دموکراتیک در ایران، با «مبارزه برای گذار خشونت‌پرهیز از نظام جمهوری اسلامی به یک جمهوری مبتنی بر انتخابات آزاد، دموکراسی و جدائی دین از دولت بر اساس یک قانون اساسی جدید»* هموار می‌گردد و در هر شرایط مکانی و زمانی، معیار درستی عمل سیاسی ما، قرار گرفتن در راستای این اصل بنیادین حضورمان در عرصه سیاسی ایران است.

رأی دادن یا بایکوت انتخابات، هردو حق بی‌چون و چرای مردم است. اگر در یک حوزەی انتخابی کە هیچ کاندیدای مطلوب و حامل خواستهای مردم در آن حضور ندارد، بایکوت صندوقهای رأی، موضع سیاسی مناسبی علیە جمهوری اسلامی بشار می‌رود، در حوزەای هم کە کاندیداهای وابستە بە مردم، خوشنام، شجاع، باسابقە و دارای کارنامەای درخشان با یک یا چند مهرەی فاسد و همدست با دم و دستگاههای سرکوبگر در رقابت هستند، رأی دادن بە کاندیدای خوب، می‌تواند مناسب‌ترین و کارسازترین موضع باشد.

امید بستن به انتخابات برای یافتن روزنه ای به سوی رهایی از جهنم جمهوری اسلامی ، اشتباه بزرگی است. بنابراین رأی اعتراضی به شرطی و تا جایی می تواند مفید باشد که در جهت رسوا کردن هر چه بیشتر نظام صورت بگیرد و به شبکه سازی و سازمان یابی مستقل مردم یاری برساند. بیائید به امکانات و راه های بی اعتبار کردن این رژیم جهنمی بیندیشیم و برای فراتر رفتن از آن تدارک ببینیم ؛ بیائید هیچ فرصتی را برای سازمانیابی مستقل مردم در مقابله با رژیم و به ویژه به میدان آمدن توده عظیم زحمتکشان و ستم دیدگان از دست ندهیم.

شرکت در انتخابات مجلس در درجه اول با معرفی کانديداها، ارائه ليست و برنامه و يا دفاع از ليست و کانديداهای معين، معنی پيدا می کند. ما امکان کانديداتوری نداشته ايم و ليست  قابل دفاع با برنامه ای که مطالبات دمکراتيک مردم را بازتاب دهد، ارائه نگرديده است. برای سازمان ما امکان مشارکت در انتخابات مجلس فراهم نيست و سازمان از هيچ يک از ليست های موجود انتخاباتی حمايت نمی کند.

برگزاری انتخابات آزاد و منصفانه، در تعادل قوای موجود وبا توجه به توان سرکوب و خفقان این نظام و همچنین به دلایل ساختاری و اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی، در این نظام در حد استانداردهای شناخته شده جهانی تحقق ‌پذیر نیست، و تنها در یک نظام دموکراتیک که حقوق برابر همه شهروندان به رسمیت شناخته و تضمین شده باشد می‌توان برگزاری انتخابات آزاد را انتظار داشت. ولی ما می‌توانیم در هر شرایطی برای آزادسازی انتخابات تلاش کنیم، و اکنون که رأی‌گیری برای دو نهاد حکومتی در پیش است، باید از آن به عنوان فرصتی در این جهت بهره گرفت .

ما در رأی گیری کنونی شرکت نخواهیم کرد. دادن رأی به اصلاح طلبان رنگارنگ حکومتی حتا اگر کوتاه مدت به نتیجه کمرنگی هم برسد و این شبهه را ایجاد کند که تنها راه اصلاح نظام جمهوری اسلامی «نیش زدن» اینچُنانی به رهبر و سپاه اوست، بازهم معلوم نیست که مجلس دهم نیز به گونه‌ای سترون( مقطوع ا لنسل) نگردد.
مشکل اساسی اصلاحات در ایران ساختار سخت و پیچیده‌ مراکز بهم تنیده و پر قدرت حکومتی‌ـ مافیایی ـ مذهبی ـ اطلاعاتی است که جلوی اصلاحاتی که منافع آنان را به خطر بیاندازد، می گیرند، حتا اگر منافع آنها ضد منافع ملی باشد. در برابر این قدرت جهنمی، سیاست «اصلاحات گام بگام» کنونی یک کوشش و شوخی بیهوده ای بیش نیست که سرانجام به ناامیدی، فرسودگی و خمودگی اجتماعی منتهی نشود.

در انتخابات، احزاب سياسی با برنامه و شعارهای انتخاباتی وارد کارزار می شوند، به توضيح و تبليغ آن ها می پردازند و می کوشند که رای گروه های وسيعی از مردم را نسبت به ليست کانديداهای ارائه شده اخذ نمايند. انتخابات محل چالش برنامه ها است. در کشور ما به دلايل مختلف از جمله استبداد مذهبی، سرکوب احزاب سياسی، ساختار سياسی مبتنی برولايت فقيه، اليگارشی روحانيت و سپاه، احزاب قدرتمند و ريشه دار در صحنه سياسی کشور ديده نمی شوند. به همين خاطر هم برنامه تا کنون جايگاه ضرور را در انتخابات پيدا نکرده است.

ما خواهان افزایش بودجه آموزشی دولتیم. ما برآنیم که تنها صرفه جویی مختصری در برخی اقلام بودجه دولت مانند بودجه نظامی، کمک به متحدان منطقه ای مانند رژیم سوریه، رانت های مختلف به نهادهای غیرشفاف و غیره می تواند همه تنگناها در تامین بودجه آموزش عمومی طبق اصل ۳۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی را بر طرف کند. اما برای چنین اقدامی اراده سیاسی لازم است و برای ایجاد این اراده سیاسی، بسیج اجتماعی ضروری است. آموزش عمومی، معضل گریبان گیر همه خانواده هاست. لازم است فرهیختگان و همه دلسوزان امر توسعه و پیشرفت اجتماعی، به این معضل توجه کنند و خواستار توقف کالائی شدن آموزش شوند.

امروز، نظام ولایت مطلقه در ضعف و ناتوانی است، تضادهای درونی و حذف‌ها و خالی شدن از «اسلام ناب محمدی توجیه‌گر ولایت مطلقه فقیه» از هرچه غیر از زور است، نشانه این ضعف است. با وجدان به حقوق و عمل به آنها و با بیرون آمدن از زندان ترسها، در حوزه‌های مختلف اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی قلمروهای عمل استبداد را محدود‌تر کنیم. از جمله این قلمروها، مراسم دولتی و نیز «انتخابات» است. با استفاده از حقوق شهروندی خویش، و با اختیار کردن تحریم و عدم حضور در نمایش انتخابات، انتخابات از پیش مهندسی شده ای که ترکیب هر دو مجلس را هم اکنون معین کرده‌است، شرکت نکنید.

سی و هفت سال پیش در چنین روزی دولت ملی دکتر شاپور بختیار پایان یافت. دولتی که برای زنده کردن دوباره ی مشروطیت در ایران تشکیل شده و با برنامه‌ای منطبق با برنامه ی جبهه ی ملی ایران توانسته بود در مدتی بسیار کوتاه به همه ی خواست های ملت در بیست وپنجساله ی پس از ۲۸ مرداد تحقق بخشد. دولتی که تنها سی وهفت روز عمر کرد. دولتی که به عنوان فرصت گرانمایه ای برای به کرسی نشاندن حاکمیت ملی و تحقق آزادی و استقلال و حفظ تمامیت ارضی ایران و رفاه ملت در تاریخ خواهد ماند.

بنا بر همه این شواهد و حقایق، شرکت جبهه ملی در چنین نمایشی تحت عنوان انتخابات معنا و مفهومی ندارد و نفی همه آن اهدافی تلقی میشود که مردم ایران از انقلاب مشروطه تا کنون برای نائل شدن به آن مبارزه و جانفشانی کرده اند. به تصور ما مردمی که صلاحیت نامزدهای مورد نظرشان تصویب نشده است به خودی خود در این به اصطلاح «انتخابات» شرکت نخواهند کرد

ما لازم می دانیم به صراحت بگوییم: کار کسانی هم که، چه در داخل و چه در خارج کشور، زیر نام و عنوان نابجای «اپوزیسیون»، تحت هربهانه و دستاویزی، بار دیگر با دعوت یا تشویق مردم به شرکت در چنین نمایش رسوایی در گمراه ساختن مردم و تداوم بخشیدن به حیات شوم این رژیم شرکت می کنند، اگر نشان سازشکاری و حتی همدستی آنان با دستگاه نباشد، دست کم نشانه ی مسلم بیخردی سیاسی آنان است؛ زیرا احدی حق ندارد در زیر نقاب گمراه کننده ی اپوزیسیون عملاً در جهت خواست های دستگاه حاکم و در راه تداوم و نجات نظام ورشکسته و لرزان کنونی عمل کند؛ چنین گمراهانی اجازه ندارند که کسانی را که حتی از حق انتشار اینگونه نظریات خود در کشورشان محروم اند تشویق کنند تا با شرکت خود در چنین انتخابات هایی برای دشمن بزرگ حقوق خود آبرو بخرند. چنین کسانی تحت هر نام وعنوان و به هر نیتی که دراین راه قدم بردارند، خواه با ملی نمایی باشد خواه با چپ نمایی، از لحاظ عینی در خدمت رژیم حاکم عمل خواهند کرد.

از روزی که بهارین پرستوهای ما ـ آن پیک‌های پرشور، فراز "سیاهکل" سپید پوش را به پرواز درآمدند، چهل و پنج سال می گذرد. پروازی به بهای گران پرپر شدن ١٥ بپاخاسته. پروازی که، منتظران دلنگران آینده را، امیدی نو شکفته داد. همگی این یاران آغازگر را در آن تلاقی زمستان و بهار به تیر بستند تا بگمان خود، ستاره جنبشی نوپا را از آسمان بر زمین کشند و در خاکش کنند. اما نتوانستند؛ و جای آن، خیزشی بمراتب راسخ تر در برابر خود یافتند. پیام "١٩ بهمن"، به شیفته جان‌های بسیار چنین بود: پرنده مردنی است، پرواز را بخاطر بسپار!