وخامت جسمی سپیده فرهان از همان روزهای نخست حضور در زندان، خود را نمایان ساخت. او که برای مقابله با دردهای شدید ناشی از بیماری‌های میگرن مزمن و زخم‌معده به صورت روزانهْ دارو مصرف می‌کند با بی‌حس شدگی مطلق پای راست خود نیز مواجه شده است. دامنه‌ی این بی‌حسی به‌قدری است که او وزن و ضربات اجسام به پای خود را نیز احساس نمی‌کند. سپیده فرهان پس از بروز نشانه‌های خطرناک از وضعیت پای خود به بهداری زندان اوین منتقل شد. پزشکان حاضر در زندان در کنار اعلام «عادی بودن» وضعیت وی، تنها به تجویز یک ژل جهت کاهش درد قسمت‌هایی از پا بسنده کردند. توضیحات سپیده فرهان مبنی بر تداوم بی‌حس بودگی پا و عدم تشخیص پزشکان زندان به حضور ۴ الی ۵ باره‌ی وی در بهداری انجامید.

جریان غالب فمینیستی در چند دهه‌ی گذشته، ما را به فراموش کردن این واقعیت ترغیب کرده است. هواداران فمینیسم جریان اصلی برای فروپاشی تنوع فمینیسم در جهان به سختی تلاش کرده‌اند. تنوع موجود نسبت به الگویی از فمینیسم که با دغدغه‎ها و تمایلات نظام سودمحور هماهنگ است، ریشه در جهان‌بینی سیاسی متفاوت و نگاه متفاوت به آزادی زنان دارد. فمینیسم مسلط، آزادی زن را برابری با مردان در سلسله‌مراتب قدرت تعریف می‌کند و به جای مقابله با این سلسله‌مراتب، حرکت‏های کوچکی برای به چالش کشیدن ساختار انجام می‌دهد. این فمینیسم معمولاً به سهم‌خواهی علاقه‌مند است، تمرکزش بیشتر بر حضور بیشتر در رده‎های بالای سیاسی و اقتصادی است، به جای فشار برای دستیابی به حقوقی مثل خدمات درمانی رایگان، مسکن تضمین‌شده، آموزش عالی رایگان عمومی، پیش‎دبستانی عمومی و حداقل دستمزد که نفع آنان به تمام زنان می‌رسد

علیرغم خواست چندین کشور، جمهوری اسلامی نپذیرفت به مجازات افراد به دلیل داشتن روابط همجنسگرایانه پایان دهد یا اعدام‌ به این دلیل را متوقف کند. در جلسه شورای حقوق بشر سازمان ملل که در حال برگزاری است، نمایندگان جمهوری اسلامی به توصیه‌های کشورهای مختلف درباره موارد متعدد نقض حقوق بشر در ایران که در روند بررسی دوره‌ای وضعیت حقوق بشر (یو پی آر) ارائه شده بود پاسخ دادند.

نوشتن مانیفستی فمینیستی وظیفه‌ای دلهره‌آور است. امروزه هر شخصی که چنین کاری را آغاز می‌کند روی شانه‌ها – و در سایه‌ی- مارکس و انگلس ایستاده است. مانیفست کمونیستی که آنها در سال ١٨٤٨ نوشتند با جمله‌ای به یاد ماندنی آغاز شد:«شبحی در حال تسخیر اروپاست». البته «شبح» مورد نظر کمونیسم بود، پروژه‌ای انقلابی که آنها آن را به عنوان نقطه‌ی اوج مبارزات طبقه‌ی کارگر به تصویر کشیده‌اند، مبارزاتی همچون: راهپیمایی، وحدت، بین‌المللی شدن و تغییر ماهیت آن به نیرویی جهانی- تاریخی که در نهایت به سرمایه‌داری - و همراه با آن تمامی بهره‌کشی، سلطه و از خود بیگانگی پایان می‌دهد.

در سال ۱۹۰۷ کنفرانس جهانی زنان سوسیالیست اولین گردهمایی خود را در شهر اشتوتگارت آلمان برگزار کرد و مهم‌ترین خواسته‌اش را چنین مطرح کرد: «حق رأی زنان جهان فارغ از در نظر گرفتن دارایی، مالیات، تحصیلات یا هرگونه مانع دیگری که ممکن است سد راه زنان طبقه کارگر برای بهره‌مندی از حقوق سیاسی‌شان شود». نمایندگان تأکید داشتند که مبارزه برای کسب حق رأی «نه در همراهی با جنبش زنان بورژوا بلکه با مشارکت احزاب سوسیالیست» انجام می‌شود.

امسال در آستانه بیش از یک قرن از شکل گیری این روز،در حالی به استقبال آن می رویم که افزون بر نابرابری های معمول،گسترش ویروس کرونا و خطراتی که جان هزاران انسان را در گریز ازجنگ به سمت مرزهای زمینی و آبی روانه کرده است،بسیار درد آوار و غیر فابل تحمل نموده است.شاید امسال گسترش ویروس کرونا مانع جدی در برپائی مراسمی باشد که هر ساله توسط زنان و مردان برابری خواه در سراسر جهان برگزار می گردید.

پوپولیست های در قدرت تلاش می کنند تا تعلیم و تربیت سکسوآل را از دروس مدارس حذف کنند، به حق زنان بر بدن خود حمله کرده و خواهان ممنوعیت فروش وسایل پیش گیری از بارداری می شوند. در همین رابطه خانواده سنتی را با نقش های کلیشه ای جنسیت ها تبلیغ و ترویج کرده وبا اصرار بر نقش مادری زنان و کارِ خانه، حمایت از فرزندآوری هرچه بیشتر را در دستور کار خود قرار داده اند. در عوض بودجه تشکل های زنان را حذف کرده و تلاش در تضعیف نقش زنان در امر سیاست ورزی دارند. تمام این ها نشانه های بارزی از یک استراتژی هدف مند علیه شرکت اجتماعی زنان در جهان و ابقای حاکمیت همه جانبه یک جامعه مردسالاراست.

در گفتگوهای سیاسی این هفته ، غلی دماوندی با فریبا ثابت در باره ویژیگیهای جنبش زنان ایران، مطالبات و خصوصیات این جنبش، نقش زنان در حنبشهای اجتماعی خصوصا در فاصله جنبش دی .ماه ۹۶ تا حنبش آبانماه ۹۸ میپردازد. فریبا ثابت در این گفتگو نگاهی گذرا به نقش فعالان زن در جنبشهای اجتماعی در ایران و پررنگ شده خواستها ومطالبات زنان و برسیمت شناسی این مطالبات در بستر نبرد علیه آپارتاید جنسی حاکم ونظام سرمایه ، شعار نان کار ازادی و موقعیت زنان زندانی میکند. امید که این برنامه مورد توجه شما قرار کیرد

لیلا حسین‌زاده از مرداد سال جاری، درحالی ۳۰ ماه حبس خود را تحمل می‌کند که فعالیت در شورای صنفی دانشجویان دانشگاه و اعتراض علیه نابرابری‌های عیان آموزشی، به مصادیق جرم او بدل شده است. لیلا حسین‌زادهْ بخشی از بدنه‌ی جریان صنفی دانشجویی است که روند پرونده‌سازی‌های امنیتی و روزشمار حبس او در زندان، مصادف با دیگر کارشکنی‌ها و خشونت‌های اعمال شده در بند زنان اوین نیز بوده است. اعزام با تاخیر وی به بیمارستان طالقانی جهت درمان شکستگی انگشت وی در تاریخ ۲۹ مهرماه سال جاری، تعلل در خارج نمودن پین کار گذاشته شده در دست، محرومیت از حق تماس تلفنی و ملاقات کابینی/حضوری بند (در خلال تحصن ۸ نفر از زنان سیاسی بند زنان در اعتراض به کشتار آبان‌ماه و چهلم جان‌باختگان) و دامنه‌ی خشونت روانی حاکم از سوی علی ضیائیْ رئیس زندان اوین، (مورد ضرب و‌ شتم نرگس محمدی و‌ اعزام وی به زندان زنجان) و کادر زندان بر زندانیان، تحمل حبس را برای او و دیگر زنان محبوس در بند، با اعمال بی‌قانونی‌های وسیع‌تری روبه‌رو ساخته است.