اینبار هم شاهد جنب و جوشی در جنبش کارگری هستیم که در واقع قبل از آنکه واقعا جنب و جوشی در خود جنبش کارگری باشد، جنگ و دعوائی است بین جناح‌های مختلف در اتحادیه‌ها و فدارسیون کار آمریکا که از کدام یک از کاندیداهای ریاست جمهوری حزب دمکرات، هیلاری کلینتون یا برنی ساندر، حمایت کنند. برنی ساندرز کاندیدی است که همیشه خود را سوسیالیست معرفی کرده و تا قبل از این آخرین دعوای انتخاباتی، سناتوری مستقل از حزب دمکرات بود. او کاندید چپ‌های اتحادیه‌های کارگری است. در مقابل، هیلاری کلینتون از شناخته شده‌های سیاست آمریکا و کاندید فعلا غیررسمی رهبران فدراسیون کار آمریکاست. این از آن نکته مهم.

اعتراض معلمان در ایران بعد از بازداشت اسماعیل عبدی گسترده تر از قبل در سطح جهانی انعکاس پیدا کرده است و از حمایت بسیاری از اتحادیه های کارگری و معلمی همراه بوده است.
آموزش جهانی، ei، بلافاصله بعد از اعلام بازداشت عبدی نسبت به این امر عکس العمل نشان داد و مصرانه خواهان آزادی بی قید شرط ایشان و شرکت او در کنگره سالانه ی این نهاد بین المللی شد.

طبق معمول هر ساله، در آستانه صد وچهارمین اجلاس سازمان جهانی کار (کنفرانس بین المللی کار)، "گزارش کمیته متخصصین بر اجرای کنوانسیونها و توصیه نامه ها" توسط این سازمان در دو بخش مجزا منتشر شد. در گزارش شماره یک که نزدیک به ۶۰۰ صفحه است تنها دو گزارش از چگونگی اجرای مقاوله نامه های این سازمان در ایران وجود دارد: کنوانسیون (مقاوله نامه) ۱۱۱ در مورد تبعیض در اشتغال که در رابطه با ایران به مسئله تبعیض علیه زنان و "اقلیت های ملی و مذهبی" پرداخته است؛ و گزارشی کوتاه در رابطه با مقاوله نامه ۹۵ مبنی بر الزام پرداخت منظم و به موقع دستمزدها. در گزارش گفته شده که یک هئیت عالی رتبه از سازمان جهانی کار از تاریخ ۴ تا ۸ مه ۲۰۱۴ در ایران بوده و مذاکرات طولانی با "نمایندگان دولت و نمایندگان تشکلات کارفرمایی و کارگری" داشته است. در چند جای گزارش به یافته ها و نتایج این هیئت اعزامی استناد شده است.

جمهوری اسلامی که هویتش تلاش برای به حاشیه‌ای راندن و به کنج خانه فرستادن زنان و بخصوص کنار گذشتن آنها از حوزه کار و اشتغال است، در زیر واقعیات و فشارهای خرد کننده آن جامعه نمی‌تواند از کنار این فشار و این واقعیتها با بی‌اعتنائی بگذرد. آمارهای رسمی و غیررسمی از افزایش تعداد زنان تحصیل کرده نسبت به مردان خبر می‌دهند. این تلاش برای دسترسی به یک شغل و دهن کجی به تلاش رژیم برای خانه نشین کردن زنان خبر از شکست رژیم حداقل در عرصه سیاسی با زنان است.