خروج من از "دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب" با توجه به شرایط جدید ایجاد شده برای من و ضرورت های فعالیت سیاسی در خارج از کشور بوده و ذره ای از ایمان و اعتقاد من به این جنبش و این نام کم نکرده و دوباره اعلام میکنم که دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب به عنوان قطب چپ جنبش دانشجویی ایران با توجه به تاریخ باشکوهی که رقم زده، تجربه ی گرانمایه ای که کسب کرده و خط مشی رادیکالی که از ابتدای فعالیتشان در پیش گرفتند، تنها امید واقعی جنبش دانشجویی برای رسیدن به فرداهای روشن بوده و هستند.

دانشجویان منتقد در پی این نگاه ارزش مدارانه، بدنبال تحول بنیادین و ساختاری هستند، ایدئولوژی ها در نگاه آنان مرزهای روشنتر و سخت تری داشته و تحولاتی با دامنه گسترده تر (ساختاری تر) مشغله ذهنی ایشان را تشکیل می دهد و در پی آن، ایده های آنان در مورد مقصد و کانون تحولات ابهام کمتری از ایده ها و مدعیات دیگر گروههای سیاسی دارد اما این عدم ابهام تمام واقعیت سیاست را نمی سازد، تمام سخن در اینجاست.