زنان در کارهای خانگی بیش از مردان ابتکار عمل به خرج می‌دهند. ضرورت‌های برآمده از دل جامعه به بروز چنین ابتکارهایی یاری می‌رساند. تا آن‌جا که زنان خیلی راحت یاد می‌گیرند که چه‌گونه درد و رنج گرانی و تورم را از ذهن خویش پس بزنند و روی امواج طاقت‌فرسای فقر و فلاکت دوام بیاورند. در عین حال، کار خانگی اعتماد به نفس را به زنان جامعه بازمی‌گرداند. آنان به مرور می‌آموزند که توانایی‌هایی را در خود پنهان دارند که چه‌بسا مردان جامعه از آن بی‌بهره مانده‌اند. جدای از این، کارهای خانگی به مهارت‌یابی و جسارت اجتماعی زنان نیز یاری می‌رساند و در فضای همین کسب و کار خودمانی، ارتباط‌هایی هم برای ایشان آماده می‌شود که هرگز سابقه نداشته است. در عین حال سنت‌های ناصواب جامعه گوشه‌گیری و در حاشیه ماندن را برای زنان امتیازی اخلاقی می‌شمارد که از آن به عنوان شرم و حیا نام می‌برند. ولی امروزه زنان یاد می‌گیرند که سنت‌های مردسالارانه‌ای از این دست را برای مردان آن باقی بگذارند و در سامانه‌ای بی‌سامان از کسب و کار جامعه روزی شرافتمندانه‌ی خود را از هرجا که می‌خواهند بجویند.

معلمان آموزش و پروش برخلاف گذشته اکنون یاد می‌گیرند تا با شاگردان خود دوست و صمیمی باشند. چنین نظمی از آموزش‌های یک سویه و ناصواب را جمهوری اسلامی ضمن الگوبرداری از حکومت پیشین در مدارس کشور جا انداخته است. ولی اینک همه‌ی آموزش‌های یک‌سویه به گفت و گوهایی چند سویه و چند صدایی می‌بالند. دانش‌آموزان کشور انگار حالا دارند حق حیات پیدا می‌کنند. حق حیاتی که در فضای آن حقوق شهروندی هر دانش‌آموز نیز تضمین خواهد شد.