آن‌چه قبل از انقلاب رخ داد این بود که ما به طرف قطبی شدن جریانات مختلف و جفت شدن سازمان های سیاسی با حرکات اجتماعی پیش رفتیم. این چیز خوبی نبود. مثلا سازمان دانشجویان هوادار چریک‌های فدائی خلق، یا جنبش‌های دانشجویی هوادار حزب توده و یا سازمان پیکار. این روند باعث شد که هیچ‌گاه یک پتانسیل گسترده شکل نگیرد و عملا نیروی‌‌های اجتماعی و سیاسی به شاخه‌ها و انشعابات متعدد تقسیم شوند. زمانی به این نکته پی بردیم که دیگر دیر شده بود و کاری از ما برنمی‌آمد. هرچند که تلاش‌های زیادی نیز برای آن انجام دادیم.

گفت و گو با بهروز خلیق پیرامون مدل لیبی برای سرنگونی رژیم دیکتاتوری، اعتراضات مدنی مردم آذربایجان در ارتباط با خشک شدن دریاچه ارومیه، نگرانی ولی فقیه از انتخابات مجلس، جبهه پایداری و انتشار اعلامیه “کمیته مرکزی” خودخوانده، پرسش هائی از سازمان صورت گرفته است. بهروز خلیق مسئول هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران به این پرسش ها، پاسخ داده است.

در جریان بحران سال ۸۸ ، کسانی صرفا به اصلاح طلبان حکومتی بند کرده بودند. معلوم بود که اصلاح طلبان حکومتی سرنگونی جمهوری اسلامی را نمی خواهند. تصادفا اما همین درگیری اصلاح طلبان با حاکمیت بود که زیر پوشش آنها مردم به میدان آمده بودند. اما آن کسان می خواستند که اصلاح طلبان برای آنها انقلاب کنند و این یک توهم پراکنی بود. مساله آن بود که مستقل از اصلاح طلبان، نیروی سرنگون طلب چه نقشی داشت؟ می خواهم بگویم که هیچیک از جریان های سیاسی و از جمله جریان های چپ نتوانستند در مقیاس بزرگ نیروئی را بسیج کنند و آن را وارد میدان کنند. زمانی که اصلاح طلبان حکومتی یا خودشان کنار کشیدند ویا کنارزده شدند، نیروهای سرنگون طلب نتوانستند کاری بکنند.