سال ۱۳۴۰ در تاریخ تشیع ایران، نقطۀ عطف به شمار می رود. در بیست سال اولیّۀ سلطنت محمدرضاشاه، دو خط مداخله گر و محافظه کار روحانیت، بطور موازی در کشور ما در حرکت بودند. از طرفی اغلب علمای معتبر قم و نجف و سایر شهرهای کشور، از روحانیان محافظه کار تشکیل می شدند که خود را از مداخلات بی جای سیاسی و اجتماعی برکنار نگهداشته و در صورت لزوم به تذکرات ارشادی اکتفا می کردند. در رأس این گروه، روحانی پرآوازه و اعلم قم، «حاج آقا حسین بروجردی» قرار داشت. از سوی دیگر روحانیانی که مداخله در سیاست را وظیفۀ خویشتن می پنداشتند و اغلب در تهران زندگی می کردند.