آیا جنبش سبز, ظرف ِراه ِ پیوستن راه های متنوع برای ساختن انسان و ایران ویران اسلامی ست؟ آیا مدافعان قانون اساسی زیر لوای راه سبز, غیر ازحرف رنگ , گوش شنیدن حرف راه های دیگر "عبور از این ناخوانی تاریخی "را دارند؟ آیا اصرار بر حفظ نظام ,آن هم با این گونه راهروان نجات از ترور و جنایات حکومت, ناشی از خودرایی ِ اراده گرایانه, تساهل و تجاهل آنان, که ما باید آگاهانه از آنان و مخاطرات آتی شان فاصله بگیریم , نیست؟ یا تعمد قابل بررسی ای که(به شرطی نسوختن فرصت) آنان بریکراه , فقط (سبز) و این اصرار ورزیدن ِ آنان, آیا(خیانت ِ سبز) به باورخسته ی مردم نیست ؟ و ده ها سوال دیگر...
آیا نیاز داریم لقمه ی ساده و نزدیک به دهانمان را از پشت سر چرخانده و بعد آنرا به دندانهایمان بسپاریم؟ نه نباید تا این حد به خود و شرایط حساس امروز پاسخ مسخره دهیم , در صورتیکه بین دندانهای عقلی مان, تکه ی متعفنی نیست و نباشد, راه ما کوتاه و سر راست است.
نیازی به پیچیده کردن موضوع و دوست و دشمن تراشی نیست !"وظایف ومرز های ما روشن است" ما باید تا دیر نشده راه راه ها را بیابیم . سالروز قیام مردم برای حق زندگی و استقلال ِ انتخاب نوع آن نزدیک است. کسی شک ندارد که بدون همه با هم ,امکان, برای عبور از دیکتاتوری به دموکراسی فردا, متصورباشد. تمامی دعاوی مطرح امروز, درصورتی قابل دسترسی هستند که شرایط آن با از بین رفتن اینهمه تبعیض و تقابل دیرین بین مردم و حکومت , با اراده ی عموم از پیش پا برداشته شود . تردید و تاخیر در آنجام وظایفمان , به دشمن مشترکمان فرصت بازیابی و بازسازی خود را, برای دورهای دیگر سرکوب ,ظلم وترور مهیا ومیسر میکند.
در شهر زندگی من ,من اولین کسی بود که در این شهر, بزرگترین اکسیونهای مخالفت با تقلب در انتخابات را "بدون باور به انتخابات در بساط رژیم " مسالمت آمیزانه و رنگین, سازمان داده وجواز برگزاری آنرا میگرفتم و..جالب است که بدانید : من هرگز مواضع آرمانیم را در این تظاهرات (به گواه همه ی همراهانم که آنها این مقاله را میخوانند), چه به صورت ذهنی و یا عملی مزاحم راه گستردگی این ابزارافشای زور و جنایت رژیم و تبلیغاتی برای رساندن فریاد حق خواهی مردم به گوش این شهروندانم , بکارنبردم . واین : در شرایطی خوب پیش رفته بود که هنوزجنبش اعتراضی و پشتیبانی ما با نام سبزمصادره نشده بود ! زیرا به دنبال دعاوی سبز و علم و کتل پیگیر آن , لااقل تا آنجایی که من دیدم, چیزی از آن همبستگی وگستردگی آغازین به جا نماند , با مخالفت های دوستان سبز, نسبت به دیگرانی که آنها هم با روش اینان در تضاد و تناقض بودند, دیگر(مایی) نمانده بود . گویی جنبش ما با رنگ سبزظاهری,پژمرد و خشکید . امروزاز آنچه را که ما سازمان دادیم : فقط چند نفر و یک میز و چادر سبزی بیش نمانده !
غرض از بیان این مختصر: افشای این روش غلط و مزاحم است که شاید حتا ناخواسته موفق شد , جمع بزرگ ما را بهمین سادگی از هم بگسلد. آیا باور ندارید که رنگ سبز متناسب با شرایط پیچیده و متنوع فرهنگی و ملی و مذهبی و جغرافیایی ووو, خود به تنهایی بیانگر یکسویگی وتمرکزاست؟ آیا با این پراکندگی ناشی اززور و اختناق , تاکید براین عامل نقاق ِ امید و راه سبزــ , هنوز هم درست است؟
به نظرم دو راه بیشتر, برای تجدید همبستگی وجود ندارد!
۱:در صورت تاکید برحفظ این دگم و رنگ سبز برای جنبش همگانی ما
, می توان آنرا برای حفظ همبستگی پذیرفت, اما می باید از طریق تمامی افراد و شخصیت ها ی حقیقی و منابع سیاسی ـ فرهنگی و ارتباطی موجود ,نسبت به مواضع جنبش سبز,در غیاب حضور و تایید و رد مستقیم مردم از مواضع سبز, به علت شرایط اختناق و سرکوب, از آن چه که تا به امروز معروف همگان است , باید تصریح شود که این جنبش باور به دین ِ دولتی و به تبع آن قانون اساسی حکومت اسلامی ندارد.
تا از این طریق اعتماد از دست رفته مردم ترغیب و مداخله ی آنان در داخل و خارج کشورجلب و دست وامید ها را دوباره به هم گره زند.
۲:در غیر این صورت باورمندان عبور از رژیم , از سبزها و همکاری باآقای موسوی "نخست وزیر امام"را دروغ ارزیابی کرده و یکبار برای همیشه , سلب امید نموده و راه خود را از آنان جدا می دانند. سالگرد ۲۲ خرداد , روزهای درد جنایات و قتل و تجاوزها در رژیم باقی مانده از آقای خمینی است , که تکرار دیگرباره ی این بساط را, از دور او تا به امروز,هر لحظه انسان زیر این تیغ وحشت, که برایش انسان براستی نا توان از نامگذاری آن است, این رژیم را تحت هر نام ونشان فرد, چه بد و یا خوبی رادیگر نمی خواهد و نمی خواهیم .
ملت ایران یکراه بیشتر برای آینده ی خود ندارد و آن عبور و پیروزی از حکومت دینی است . من از تمامی دلسوزان آینده ی این کشور میخواهم مواضع آقای موسوی و همگنان اش را و همینطور عبور از فاجعه حکومت اسلامی را ساده نینگارند.
بهنام ــ بیست و سوم مای 10
