حکومت کودتا با همۀ تمهیداتی که برای ارعاب مردم آزادیخواه ایران و انصراف آنان از آفریدن یک همایش بزرگ دیگر در روز عاشورا چیده بود، شاهد حضور شهروندان در کثرتی چشمگیرتر و شهامتی بازهم آشکارتر در صحنه اعتراض و مقاومت پایدار آنان شد. دولتی که خود را نمایندۀ همۀ شیعیان جهان می داند، به ناچار و در یک عمل انتحاری حرمت بزرگترین عزاداری شیعیان را شکست. مردم را به گلوله بست و زیر چرخ خودروهای مزدوران خود به قتل رسانید و ده ها و صدها نفر ر ا به زندان ها سپرده و هنوز در کار شکار انسان است. زیرا که از کابوس روز دیگری که در راه است به دلایل آشکار تاریخی، سیاسی و روانی ترسیده است! دولت کودتا از وحشت برگزاری مراسم بیست و دوم بهمن سالگرد انقلاب ۱۳۵۷، روزی که یادآور سقوط نظام استبدادی پیش از او است، همۀ توان خود را به کار برد تا با گسترش هر چه بیشتر ارعاب و خشونت که فضای حیاتی همۀ مستبدین است، به خیال خود صحنۀ سیاسی ایران را از فعالان و اندیشمندان سیاسی تهی سازد و ارتباط آنان را با جامعه قطع کند.
حکومتگران با کشتار مردم عادی و معترض و در آن میان انتخاب نمادی از خانواده یکی از رهبران جنبش سبز و دستگیری اعضا و فعالان جمعیت مادران صلح و فرزندان آن ها، و باقیماندۀ سران احزاب سیاسی کشور، قصد دارند که مردم را مرعوب و متقاعد نمایند که هیچ گروه و فرد و تشکلی از سرکوب و فشار آنان مصون نخواهد ماند.
دستگیری شخصیتی مانند دکتر ابراهیم یزدی دبیر کل نهضت آزادی ایران که همواره مردم را به تأمل و پرهیز از خشونت فرا خوانده است، ارسال پیامی مستقیم به مبارزان سیاسی و مردم ایران است با این مضمون که تسلیم یا شورش تنها گزینه هایی هستند که با حکومت مطابقت دارند. اقتدارگرایان و کودتاچیان تحمل اعتراضات مدنی و پیگیری را که با زندگانی روزمرۀ مردم آمیخته است و در هر فرصتی سر بر می دارد، ندارند. آن ها مردم را تسلیم می خواهند یا شرایطی ایجاد کنند که تحت عنوان مبارزه با شورشگران و اغتشاش طلبان بتوانند خشونت افسار گسیخته را حاکم کرده و آنان را به تسلیم وادارند.
این خشونت های لجام گسیخته صدای شکستن پایه های خودکامگی و استبداد است و راه و روش های از سر نومیدی و استیصال. با گذشتن بیش از نیم سال از مصادرۀ آرای مردم و جنگ شبانه روزی با آنان، اقتدارگرایان دریافته اند که کودتای سیاسی در قعر شکست است و هیچ امیدی به برخاستن دولتی حتا اندکی مشروع از آن وجود ندارد. آن ها همۀ شیوه های مذموم و ممکن حفظ حیات حکومت های خودکامه را می آزمایند؛ بی آن که در کنار اصل مقدس شان که حفظ قدرت است، لختی هم به حفظ مصالح و منافع ملی بیاندیشند. آن هم در شرائطی که گرداب مشکلات اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و ژئوپلتیکی کشور را در کام خود فرو می کشد. در چنین بحران فزاینده ای، خودکامگان اگر اندکی نیز سودای حفظ کشور و مصالح آن را داشتند، به جای بازداشت و تهدید و ارعاب آزادیخواهان و اندیشمندان و دیگر شهروندان کشور، با آنان به گفتگو و چاره اندیشی می نشستند.
اتحاد جمهوریخواهان ایران با اطمینان به ماندگاری و گسترش جنبش سبز مردم ایران و تداوم آن و با نگرانی فراوان از گسترش خشونت در کشور و تولید هزینه های سنگین انسانی و مادی، حکومت جمهوری اسلامی را از ادامه وحشیگری و خشونت بر علیه شهروندان معترض آزادی و عدالت خواه که با مسالمت آمیزترین شیوه به عرصه می آیند، بر حذر می دارد. کشتار و دستگیری مردم و بازداشت فعالان سیاسی و اجتماعی را محکوم می کند و توجه نهاد های بین المللی و سازمان های حقوق بشری در سراسر جهان را به ستمی که بر مردم ایران می رود، جلب کرده و خواهان تلاش برای متوقف کردن آن است.
اتحاد جمهوریخواهان ایران تاکید می کند که کم هزینه ترین رهیافت برای حل بحران کنونی بازنگری سیاست کنونی حکومت جمهوری اسلامی و پذیرش گفتگو با جنبش سبز بر سر خواست های آن در تامین حقوق و آزادی های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی شهروندان و فراهم ساختن شرائط برگزاری انتخابات آزاد در کشور است.
هیات سیاسی اجرائی
اتحاد جمهوریخواهان ایران
۸ دی ماه ۱۳۸۸
۲۹ دسامبر ۲۰۰۹
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
