ا ز ذهن پر طراوت ِ شب
می گذ شت
ما ه!
مانند ه ی غزل
پر بود ا ز خیا ل!
لبریز،
ا ز ترنم پا ئیزه ی غروب
پر با ر،
از بها ره ی پر مژد ه ی پگا ه!
از بام ابر ها
می برد
گاه گاه،
بر ماند گان خسته و خاموش شب
نگا ه!
گه د ر خزا ن تیره ی ا وها م ِهول نا ک
گه د ر بها ردلکش اندیشه‌ها ی با ز،
-ا ین شعرشاخه‌ها ی ِ پر عطرو
جا ن نوا ز-
می کرد جلوه ها
ا زشام تا پگا ه!
لیکن
د ر نهان
جان سوخته ز پرسشی پا سخ نیا فته ،
بی تاب و
د ا د خواه
می کرد رخنه ها
د ر شا م غم گرفته ی ِد ل‌ها ی بی‌پنا ه!
می کرد شکوه ها،
می گفت د لپریش:
"تا چند غم گرفته وخاموش و
بی نشا ن،
ا ین سا ن شکسته می پرد
ره پو یک زما ن؟!
"تا چند
مرد ما ن
این خیل بی‌هما ن،
نگرفته با ر ِ د ا نش ِ بیداری ِزما ن،
لرزا ن وبیمنا ک،
وا ما نده ا ز شکستن ِزنجیرها،
ز د ست،
بیهوده و عبث
ا ین گونه،
دل سپرده به اعجاز آ سمان،
د ر زیر ا ین کبوده ی پر وهم و
پر سرا ب؟!
"تا کی
تا کجا
خم گشته و
د و تا،
ا فتا ده و
زبون
د ر د ا م‌ها ی ِبا ور ِاهریمن ِدروغ،
تا کی ا سیررخوت و
تا کی ا سیر خواب؟!
"پید ا
یا نهان،
تا چند
وا نهاده ره
بر سلطه ی د َد ا ن
تا کی ا سیر ِ پنجه ی بید ا د ِ بی‌امان؟!"
می گفت و
هر زما ن ،
بر می کشید
آ ه!
د ر بد ر ِ شعر خویش
هر لحظه،
هر کجا،
خوش می نشست
خوش،
بر آ ن شب ِ سیاه!
پر بود از غرور
وقتی که می نشست
بر شا نه‌های کوه!
سر شا ر از شکوه،
لبریز،ا ز ترنم ِآ بی‌آب ها،
وقتی که می نها د
پا بر خیال رود!
پر بود ا ز پریدن و پروا ز
همچو با ز
وقتی که می پرید
با شاهبا ل ا بر!
پر بود
از تبسم آ بی‌آسمان
وقتی که می نهاد
حسرت به جان ِببر!
چون قلب گرم بود
د ر جسم سرد آ ب
ماننده ی غزال
د ر بیشه‌های خوا ب!
دست نوا زشش
بر گونه‌های آ ب
سرشا ر عشق بود!
نی نی رقص بود
د ر چشم ِ چشمه ها،
از چشم ِ پر نوازش ا و،
با ر می گرفت
زهد ا ن ِ د ره‌ها !
کولی سا یه ها
می کرد شستشو،
د ر آ ب چشمه‌ها ش!
می شد هلاک ،
شب،
ا زبرق ِ خنده‌ها ش!
خوا ندش هزا ر بار
د ر گوش ِمرغ ِ ا بر
شب، با زبا ن ِ لال!
خوا ند ش به گوش آ ب
خوا ند ش به گوش ِما هی و
شن ریزه‌ها ی شا د،
ا بر سپید با ل
د ر چشمه ی زلا ل!
د ر بین شاخه ها
می خواند پر طنین،
وآ وا ی نقره ئیش
ا ز لابلا ی برگ ،
می ریخت بر زمین!
بر گردن کشیده ی گل تپه‌های پست
-آ ن اشترا ن ِ مست-
پر بود ا ز طنین
چون زنگ کاروا ن!
آ ن شب هزا ر با ر
ا ز سر فکند چا د ر ا بر ِسیاه را
بر ترمه ی پر اطلس ِ آبی آب‌ها
آغا ز رقص کرد!
گویی تمام شب
با صد هزا ر جلوه و با صد هزا ر ناز
می خوا ند را ز ناک:
غم را فرو گذ ا ر،
شب را به شب سپار؛
بید ا ر کن ز خواب،
یا را ن خفته را
د ر جا نشا ن فکن،
شور نهفته ر ا
همگا مشا ن نما
با گا م چا ووشا ن!
هر لحظه شا ن بخوا ن
گلشعر ِ کا روا ن:
" شور ِحماسه‌ای د ر خون و خوی ما ست
" د نیای دیگری د ر پیش ِ روی ما ست
" آ نجا که رو به نور
" د ر
" با ز
"می شود...
" هر واژه
" هرپیا م،
" با شعر آ فتا ب
" آ غا ز می شود !
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
