|
بعد از جنگ دوم جهانی همکاری مشترک بسیاری از کشورهای اروپایی آغاز شد. در ابتدا این همکاری ها در حوزه اتحادیه معادن و زغال سنگ شکل گرفت و همراه با توافق نامه روم در سال 1957 اولین جوانه های همکاری های مشترک اروپایی شکوفه زد. هدف از همکاری های مشترک چند جانبه اقتصادی ، گشودن مرزهای اروپایی به روی همدیگر بود و یا به سخنی دیگر تبادل آزاد کار، سرمایه، تولید و خدمات بین کشورهای عضو، استراتژی این اتحادیه گشت. اتحادیه اروپا بر زندگی همه شهروندان اروپایی شاید بیش از آنچه که پنداشته می شود؛ مربوط است. اکثر تصمیم گیری هایی که به شهرداری ها و استان های کشورهای عضو ابلاغ می شود، در اتحادیه اروپا تصویب می شود و دیرگاهی است که قدرت سیاسی از پارلمان ها و رژیم های کشورهای عضو به اتحادیه اروپا منتقل شده است.
این اتحادیه اختیارات سه و یا حتی چهار ارگان های قانون گذاری مجلس، هئیت وزیران، پارلمان اروپا و دادگاه های اروپا را دارد. بعد از شکل گیری اتحادیه گمرگی مبادله کالا آسان تر صورت گرفت و بر سیاست داخلی بازار اروپا رشد چشم گیری گذاشت. اما فعالیت های مشترک کشورهای عضو به فعالیت های اقتصادی محدود نشد و بر همکاری های مشترک سیاسی برای حل بحران های سیاسی نیز به چاره جویی افتادند که در عرصه های محیط زیست و تخلف های بین المللی شامل این همکاری های مشترک می شود. قدرت سیاسی در اتحادیه اروپا کمیسون ها موتور رژیم های اتحادیه اروپا هستند. کمسیون ها تحولات درونی بازار اتحادیه اروپا را زیر نظر دارند و وظیفه اش تغییر پیشنهاد های سیاسی و حقوقی است. قوانین کمیسیون سپس باید در کمیته ها و پارلمان اتحادیه اروپا تصویب شوند. دادگاه اتحادیه اروپا وظیفه پیگیری اجرای تصمیم های دو ارگان مهم بر عهده دارد. کمیته ها از رژیم های کشورهای عضو تشکیل شده است و هر گاه در باره سیاست کشاورزی بحث و گفتگو می شود، وزیر های کشاورزی در این کمیته حضور دارند و هر گاه در باره بازار کار بحث و گفتگو می شود، وزیر های کار کشورهای عضو در این کمیته فعال هستند. پیشتر ها کمسیون ها برای تصمیم گیری از سیاست توافق جمعی پیروی می کردند اما بعد از توافق نامه های بسیاری که در 15 سال اخیر بتصویب رسید؛ سیاست کلی بر اساس اکثریت آرا پذیرفته شد. جلسه رهبر های کشور های عضو، کمیسیون اروپا نامیده می شود. این ارگان سیاست های اتحادیه اروپا را تعیین می کند. پارلمان اروپا از 785 نماینده تشکیل می شود و هر کشوری یک محدوده انتخاباتی محسوب می شود و هر کشوری بر اساس تعداد جمعیتش به پارلمان اروپا نماینده می فرستد. سابقا پارلمان اروپا نماینده هایش را از میان نماینده های پارلمانی هر کشور انتخاب می کردند اما بر اساس سیاست فعلی نماینده ها از راه دمکراسی مستقیم مردم انتخاب می شوند و هر 5 سال یکبار انتخابات برگزار می شود. بیشتر موقع ها بین کمیسیون، پارلمان و هیئت وزیران تبادل فکری بر تعیین سیاست عمومی اتحادیه اروپا انجام می گیرد. بعد از سال 2001 میلادی گفتگو برای شکل رهبری اتحادیه اروپا صورت گرفت که این پیشنهاد با مخالفت هلند و فرانسه در ماه ژوئن 2005 روبرو گشت. بخش مرکزی نوع هدایت اروپا به توافق نامه لیزابون پیوست شد تا در دسامبر 2007 رهبران اروپایی برایش چاره جویی کنند. پیشنهاد باید به تصویب و قبول همه کشورهای عضو برسد تا شکل اجرائی بگیرد. اما سیاست واحدی در اروپا حول این پیشنهاد وجود ندارد و حتی در سندیکا های کارگری و حزب های چپ نیز در این مورد اختلاف نظر وجود دارد؛ بخشی معتقد هستند که پذیرش توافق نامه لیزابون تحکیم سیاست اجتماعی و نقش بیشتری برای دخالت شهروندان در سیاست های اتحادیه اروپا بدنبال خواهد داشت پس بی تردید باعث تقویت جنبش های کارگری و دمکراسی بیشتر نیز می شود. اما انتقاد هایی نیز به توافق نامه لیزابون شده است از جمله که این توافق نامه اختیارات بیشتری به مراکز قدرت اتحادیه اروپا داده است و هدفش تثبیت سیاست های لیبرالی در اقتصاد است. انتقاد ها هم چنین لبه حمله اش به دو پهلو خواندن متن توافق نامه و پیچیده کردن و دشوار ساختن نقش شهروندان عادی دارد. دمکراسی اتحادیه اروپا مجمع تصمیم گیری های سیاسی است و از این رو با واکنش های سیاسی مخالف نیز روبرو است. جناح بندی راست و چپ در اتحادیه اروپا مشخص و علنی است و این مرزبندی ها تاثیر زیادی بر ارگان های تصمیم گیرنده دارد. در حال حاضر هفت حزب سیاسی در پارلمان اروپا نقش دارند و این احزاب بنابه سیاست ملی و همگرایی و صف بندی های نظری به پارلمان اروپا راه یافته اند. این احزاب در محلی برای رای گیری حول پرسش ها جلسه و دیدار می کنند اما پارلمانتاریست ها سیاست این احزاب را دنبال نمی کنند. بزرگترین حزب راست اتحادیه اروپا حزب مردم اروپا است و حزب سوسیالیست های اروپا دومین حزب قدرتمند این اتحادیه است. محافظه کاران و لیبرال ها سکان هدایت پارلمان اروپا را در دست دارند. احزاب راست سیاست و خط مشی پارلمان اروپا را تعیین می کنند. در سال های اخیر کمسیون اروپا، بحث برانگیز ترین پیشنهاد هایی در رابطه با بدتر کردن وضع حقوق بگیران ارایه کرده است که با اعتراض جدی سندیکا های کارگری و احزاب چپ اروپایی روبرو شده است. بیشتر وقت ها با سازش هایی که صورت می گیرد، راست ها به بازنویسی پیشنهاد ها مبادرت می کنند که اغلب شامل ابهاماتی است که با پیچیدگی و یا برداشت نادرست از مصوبه ها روبرو می شوند. در بروکسل تقریبا 950 گروهای جانبی فعال هستند که به شرکت های خصوصی بزرگ و کوچک وصل هستند و از این میان تقریبا 300 شرکت های بین المللی صاحب دفتر های اداری هستند؛ حضور همه این شرکت ها برای تاثیری گذاری بر کمسیون ها است. نفوذ جنبش های مردمی به مراتب کمتر از شرکت های خصوصی است اما این جنبش ها نیز به سهم خویش در پی تاثیر گذاری و یا وادار کردن اتحادیه اروپا به تغییر قوانین غیر دمکراتیک فعالیت های مشترکی با جنبش سندیکایی و چپ دارند. نظر شما؟
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد |
|