بیانیه‌ی درخواست از تمام کلاغ های جهان

این شعر نیست
بیانیه‌ای است
برای لغو حکم اعدام شریفه محمدی، وریشه مرادی و پخشان عزیزی
آزادی زندانیان سیاسی و نه به اعدام
برای غزه‌ی ویران، مویان
که هرروز و هر ساعت کشته می‌دهد.
برای دفاع از کودکان گرسنه
مادران و پدرانِ فرزند از دست داده‌ی اردوگاههای المواصی، خان یونس
همراهی با صدای محزون مادر شریفه محمدی
و کارزار سه شنبه‌های نه به اعدام
از دوستانِ داستان نویس و شاعرم در ایران و در تبعید می‌خواهم این بیانیه را امضا کنند
و از نویسندگان و شاعران مُرده، اعدام و تیرباران شده یا در کف خیابان و ویرانه‌ای اجسادشان پیدا شده،
از نیما و هدایت، شاملو و فروغ، سعیدی سیرجانی، سلطان پور با سه شقایق خون بر پیراهن، مختاری با طنابی بر دور گردن، از پوینده،،، تا بکتاش آبتین و شهرزاد که خاک گورش تازه است می‌خواهم برخیزند از خاک و این بیانیه را امضا کنند.
از سازمان ملل متحد چیزی نمی‌خواهم
این زعمای قوم و قدرت،
می‌دانند در آن حد که مجازند
چه کنند، چه نکنند.
مردم جهان بی منشور آنان
راهِ خود خوب می‌دانند
در همین هلندِ کوچک ما، دوبار در شهر دن هاخ
در میدان بزرگی جمع شدند
در خیابان‌های شهر راه افتادند
با پیراهن‌های قرمز و جمعیتی بیش از صد هزار نفر
و علیه نسل کشی در غزه فریاد زدند
از آنان هم چیزی نمی‌خواهم
تنها از چند کلاغی که در روزهای آفتابی
دور و برم روی چمن‌ها می‌چرخند
وقتی در پارک می‌نشینم
و برای‌شان
تکه‌های سیب، بادام زمینی و دانه‌های بلال بو داده روی علف‌ها می‌ریزم
و خوشم با آنها
و لذت می‌برم از هوش و حواسشان،
می‌خواهم
پیغام ما نویسندگان و داستان نویسان و شاعران زنده و مرده ایرانی را
به تمام کلاغ‌های جهان برسانند.
در این بیانیه از آن‌ها می‌خواهیم
در سوگ این همه قربانی
و اعتراض به این همه بیداد
که می‌رود بر انسان
برای یک روز
تنها برای یک روز
در یک پرواز عظیم جمعی
آسمان جهان را سیاه کنند.

هلند. اوترخت
۹ سپتامبر ۲۰۲۵