برای مردمِ زلزله زده وُ بی پناهِ افغانستان
آوازِ حزین زمزمۀ رازِ زمان شد
آهویِ نگاهِ دلِ من مُرد وُ نهان شد
از دوزخ وُ آوار وُ تنِ نارون وُ نار
خاکسترِ آثارِ غم انگیز وزان شد
زان سبزه وُ آوازِ دل انگیزِ بهاری
در بادِ بلا دودِ سیه گشته دوان شد
آن کارگرِ مزرعۀ زحمتِ پُر رنج
بر خاک پریشان شده بی توش وُ توان شد
از گندم وُ دهقان اثری نیست به جایی
جز ضجه وُ جز ماتم وُ زجری که عیان شد
مردم زِ مصیبت همه در قعرِ غریبی
گویی که سخن مُرده وُ فریاد زیان شد
مادر زِ غمِ کودکِ زخمی شده گریان
با غم چه کند زندگی اش همچو خزان شد
خنیاگرِ رؤیاییِ امیدِ پدر کو؟
این خانه پُر از شیون وُ غوغا وُ فغان شد
زاری وُ عزا عزلت وُ این زندگی وُ درد
نایِ دلِ ما نُدبه کُنَد ناله کُنان شد
تلخ است وُ پُر از شِکوه گلویِ گُلِ بی یار
گُل گشته سیه پوش وُ زِ غم چرخ زنان شد
ای بغض به باران تو بگو دردِدلِ ما
باران زِ عَجَب محنتِ ما نامه رسان شد
آن کودکِ سرخوش که درین کوچه تو دیدی
در دامِ فنا خفته وُ بی نام وُ نشان شد
در گَرد وُ غباری که غریب ست وُ نَفَس سوز
آن نازترین گُلبُنِ زیبا زِ جهان شد
ذراتِ درختانِ تَرنُّم همه مُردند
توفانِ تَعَبِ در تنِ هر تاک کلان شد
حالِ بدِ دنیایِ نگونسار شگفت ست
خاموشیِ مخروبۀ ما سخت گران شد
از غصه گریبان چه کُنَی چاک تو ای عشق!
مرگ آمده وُ کین ز کران تا به کران شد
سوگ آمده فرماندۀ اندوهِ زمین شد
آغشته به خون خندۀ جانانه دمان شد
دستی که کمک حالِ کسی باشد وُ یاور
در هق هق وُ تنهاییِ خود گریه کنان شد
از روزِ ازل ظلمتِ ما قسمتِ جان بود
فریادرسی کو که نَفَس مُرد وُ مکان شد
ویرانه پناهی شد وُ آن هم که فروریخت
بیغولۀ ما گورِ دل وُ جان وُ بیان شد...
پنجشنبه 13 شهریورماه 1404///4 سپتامبر 2025
