بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران

بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
در این روزهای ابری و گرفته پائیزی، خبر دردناک اعدام ناجوانمردانه تو، احسان عزیز ، درد غربت را برایم دو چندان کرد.
بار دیگر جنایتی دیگر و هر بار دردناکتر از قبل.
در چند روزه اخیر اخبار اعتراضاتی که در جهت مخالفت با حکم ناعادلانه اعدام تو در سطح جهان صورت گرفته بود را دنبال کرده و علیرغم شناخت دقیقی که از ماهیت ددمنشانه جمهوری اسلامی داشتم باز هم حداقل امیدی در دل داشتم که شاید این بار، حداقل برای اولین بار، از حکم غیرانسانی که به تو داده اند کمی عقب نشینی کرده و از اینکار منصرف شوند.
با دیدن خبراعدامت، ناباورانه، چهره مهربانت با خنده ای ملیح که نجابتی عمیق از شخصیتت را در بیننده زنده می کرد، در ذهنم مجسم شد. چهره مصمم و صمیمیانه ای که در عین داشتن لطافتی خاص، از عزمی آهنین و راسخ در دفاع از اهداف آزادیخواهانه و انسان دوستانه ات حکایت می کرد.
ناباورانه به ازدست دادن تو و دیگر ندیدن آن چهره سرشار از عشقت به انسانها و امید به آزادی نهفته در اعماق نگاهت.
اما بدان رفیقم، برادرم، فرزندم، تو هیچگاه در این مبارزه تنها نبوده و نیستی. تو خود میدانی که از صبای بعد از انقلاب، جنایتکاران مستبد جمهوری اسلامی به قتل برادران و خواهرانت در اقصی نقاط میهنمان و بخصوص در کردستان کمر بسته و از هیچ جنایتی در تمام این دوران 30 ساله حکومت نکبت بار خویش کوتاهی نکرده و از وظایف مقدس خویش! یعنی از ریختن خون فرزندان دلیر این مرز و بوم و بخصوص این خطه از میهنمان لحظه ای دریغ نکرده اند.
چه غنچه های تازه شکفته ای که در این مدت بدست این بی ایمانان به انسانیت و ناباوران به آزادی و دموکراسی، پرپر نشده است.
اما مستبدان دینی باید بدانند که با ریختن هر قطره ای از خون این رهروان راه آزادی، عزم ما بیشتر جزم شده که تا آخرین لحظه از پیکار حق طلبانه آن دلاوران که در راه آن جان خویش را از دست داده اند، دفاع نموده و تا نابودی کامل این نظام جهل و ظلم و زور لحظه ای از پای نخواهیم نشست.
آن ددمنشان باید بدانند، آنانکه نامشان در تاریخ با نیکی ثبت خواهد شد، همین جانباختگان صادق راه آزادی و دمکراسی میهن دربندمان می باشند.