مردم ایران نزدیک به نیم قرن است که تحت سلطه‌ی حاکمیتی تمامیت‌خواه، ایدئولوژیک و سرکوب‌گر زیسته‌اند. در این سال‌ها، مردم همواره در شرایطی جنگی بسربرده‌اند. از یک سو تحت فشار حضور پرهزینه‌ی جمهوری اسلامی در کشمکش‌ها و جنگ‌های منطقه، و از سوی دیگر در جنگی مستقیم با خود حاکمیت و نیروهای سرکوبگرش. جنگی همه‌جانبه که با ابزارهای سرکوب، تبعیض، خشونت، فقیرسازی، و نابودی امید اجتماعی پیش برده شده است. بنابراین ما جنگ را در اشکال گوناگون تجربه کرده‌ایم: از جنگ مستقیم ایران و عراق تا حضور نیروهای نیابتی حکومت در خاورمیانه، با هدف صدور انقلاب و تحکیم قدرت، که منجر به نابودی منابع انسانی و عمومی شد.
از همان آغاز، حاکمیت به‌جای خدمت به مردم، با آنان وارد نبردی سیستماتیک شد، از سلب آزادی‌های فردی و اجتماعی، تا گسترش بی‌حد تبعیض‌ها، فساد بی‌سابقه و رانت‌خواری در میان حلقه‌های قدرت. در نتیجه‌ی سیاست‌های جنگ‌طلبانه تحت عنوان «ایجاد امنیت داخلی»، آنچه نصیب مردم شد، چیزی نبود جز محرومیت از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی همچون هوای پاک، آب، برق، دارو، مسکن و رفاه. در نتیجه‌ی این سیاست‌های جنگ‌طلبانه بخش قابل توجهی از منابع عمومی صرف برنامه‌های نظامی شد، غنی‌سازی اورانیوم تا ۶۰ درصد، ساخت موشک و پهپاد، و توسعه نیروگاه‌های هسته‌ای به بهانه‌ی رفع نیازهای داخلی؛ ادعاهایی که هرگز در زندگی مردم عینی نشد. بنابراین در حالی‌که جهان به سمت برچیدن تاسیسات تولید سلاح‌های هسته‌ای و جایگزینی آن‌ها با تاسیساتی حرکت می‌کند که عمدتا در خدمت تولید انرژی پاک و نیازهای اساسی این جوامع همچون پزشکی، سوخت کشتی‌ها و غیره هستند، حاکمیت جمهوری اسلامی به‌رغم اینکه ایران از انرژی‌های تجدیدپذیری چون آفتاب و باد بهره‌مند است، همچنان بر مسیری پرهزینه و خطرناک پافشاری می‌کند. چنانچه سیاست‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی، بهانه‌ای برای حملات و تهدیدهای نظامی کشورهایی چون آمریکا و اسرائیل شد، قدرت‌هایی که خود بیشترین زرادخانه‌های اتمی را دارند.
نتیجه‌ی حملات و تهدیدهای نظامی اسرائیل و امریکا، بمباران‌ها و موشک‌باران‌هایی با عنوان «جنگ ۱۲ روزه» به جان مردم بی‌گناه بود که ضمن کشتار مردم و تخریب گسترده، آسیب‌های روانی عمیقی بر جای گذاشت. آسیب‌هایی جدی و شاید نابودی کامل سایت‌های هسته‌ای: بلعیدن سال‌ها ثروت ملی که نتیجه‌ای جز فلاکت برای مردم نداشت.
امروز در بزنگاهی تاریخی، تداوم این سیاست‌ها مردم را در معرض مکانیزم ماشه قرار داده، بازگشت خودکار تحریم‌های پیشابرجام، تاییدشده از سوی سازمان ملل. تحریمی که هیچ کشور، حتی متحدان ظاهری ایران مانند چین و روسیه، توان وتوی آن را ندارند. این تحریم‌ها جهانی‌اند: واردات دارو، غذا، لغو پروازها و همکاری‌های علمی، و معرفی ایران به‌عنوان تهدیدی علیه صلح جهانی. همه‌ی این‌ها زمینه‌ی اقدام نظامی بین‌المللی را علیه ایران فراهم می‌کنند. نتیجه‌ی این مکانیزم برای مردم ما، چیزی جز فقر گسترده‌تر، بی‌خانمانی، مرگ دسته‌جمعی و بیچارگی نیست. حاکمان اما فارغ از این رنج‌ها، با بهره‌مندی از تمامی امکانات، همچنان چماق اعدام، زندان، و اتهام را بالای سر مردم می‌چرخانند تا سلطه‌ی خود را حفظ کنند.
ما در جنبش ۱۴۰۱ نشان دادیم که توان تغییر داریم. امروز، برای حفظ زندگی و کرامت انسانی‌مان، راهی جز اتحاد در برابر سیاست‌های جنگ‌افروزانه حکومت‌ها نداریم. جنگ تنها منافع حکومت‌ها را تأمین می‌کند، نه مردم؛ نه آن ۹۹ درصدی‌هایی که سال‌هاست زیر بار فقر و سرکوب کمر خم کرده‌اند. در این جنگ نابرابر زنان نیرویی عمده هستند و همچون پیشگامان صلح، با ایجاد تشکل‌های مردمی و نهادهای همیاری، در برابر جنگ و جنگ افروزان می‌ایستند. همبستگی با جنبش‌های کارگران، بازنشستگان، معلمان، پرستاران و دیگر اقشار تحت فشار، راهی روشن به‌سوی پیروزی بر ویرانی خواهد بود.
# نه به سیاست‌های جنگ‌افروزانه و توسعه هسته‌ای
# نه به سرکوب
# نه به تحریم‌های غیرانسانی
# به‌کارگیری هر نوع ماشه علیه مردم ممنوع
# همبسته باد اتحاد و سازمان‌یابی زحتمکشان
2 امرداد 1403
جمعی از زنان تهران و کرج
جمعی از زنان فعال داخل کشور
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
