رفیق عزیز سهراب شکری پور از چریکهای فدایی پیش از انقلاب، دیروز ۹ بهمن ماه در هفتاد سالگی در تهران با زندگی وداع گفت. این خبر غمگنانه بار دیگر یاد و خاطرات این یار دیرین را در ذهن و قلب همه ی آنانی زنده کرد که به روزگاران سخت فداکاریهای وی را آزموده بودند. سهراب نوجوان چه در جریان ضربات سال ۵۴ مازندران و چه حضور بعدی اش در پایگاه مشهد در سال ۵۵ از یاران پرشور و دوست داشتنی بود. در خانه های تیمی ابتدا نام سازمانی «فریدون» – و به اختصار "فری گل" – بر خود داشت و بعداً به «احمد» شهرت یافت. او سال ۵۴ توسط زنده یاد رفیق محمد حسین حقنواز عضوگیری شده بود.
«احمد» رفیقی صمیمی بود. فدایی بودن را پیش از همه حضور در مبارزات زحمتکشان میفهمید و معنی میکرد. در ماه های انقلاب چنان غرق تظاهرات مردمی بود که گاه مقررات چریکی را هم از یاد میبرد. بعد از انقلاب در هرجای سازمان که بود – تهران، کردستان و اصفهان – در بخش کارگری آنها فعالیت میکرد.
سهراب شکری پور کنجکاو بود و ذهنی پویا و نقادانه داشت و هر لحظه در پی شناخت حقیقت بود. او تا سال ۶۲ فعالانه و با پذیرش مسئولیت‌های سنگین به فعالیت سیاسی ادامه داد. از آن پس اما از کار سازمانی کناره گرفت و با حفظ تعهدات پیشین در حق رفقایش، به مناسبات دوستانه با آنان بسنده کرد.
دفتر شورای مرکزی حزب چپ ایران درگذشت سهراب شکری پور را به رفقا و یاران و خانواده و بستگان زنده یاد سهراب شکری پور تسلیت میگوید، خود را همدل هر سوگوار درگذشت «رفیق احمد» می داند و یاد و خاطرهی « فری گ ل» را گرامی میدارد.
دفتر شورای مرکزی حزب چپ ایران
۱۰ بهمن ماه ۱۴۰۳ برابر ۲۹ ژانویه ۲۰۲۵
