دیو ، آماجِ خشمِ شعله ور ست
لحظهء واپسین محتضر است
در لباس شبانی، گرگی کرد
خدعه اش بیش ازین، بی اثر است
مردِ اوهام و انزوا،یکسر:
گویی از انقلاب،بیخبراست!
درگشاید شبانه ای، بیند:
ملک الموت ، در کناردر است
+++
از مهاباد تا به ایذه وخاش
رهروان را بشارت ظفر است
این خیابان، دگر خیابان نیست
اسم رمزِ طلیعهء سحراست
پایتختِ خرافه، تهران، نیست
مهدِ آزادگانِ راد فر است!
همه ایران، حماسه و عشق است
همه ، گرد آفرید و زال زر است!
+++
کشتن کودک و قیادت خلق
طنز تلخی ز گردش قمر است
بردگی نیست گر حجاب زنان
پس چرا با چماق و چوبِ تر است
روضه خوان را نگر و تاج وتبر
»قلم بخت من ، شکسته سراست « *
ریش واعظ ، تقدسش آن است
که دوگیتی، اسیر دُم خر است!
پانویس:
*مصرع از خاقانی شروانی است.
