برای مهدی اخوان لنگرودی
دارد دوباره بهار مي شود
دارد دوباره درختان، شكوفه مي دهند
دارد دوباره هوا، بوي نارنجْ پونه به خود مي گيرد
و من پشتِ ميزم براي كسي چيزي مي نويسم.
شايد اين غربتِ در من است كه
تاسياني ام را بر سفيدي كاغذ جاري مي كند
تاسيانی ِآميخته با اشک ِاندوه
آميخته با غبار ِنشسته بر شيشه .
آميخته با هزارواژه ی بدتراز اينها
اين نامه، بعد هزار فرسخ، به تو مي رسد اي كاش مي شد.
.
گذشتيم و گذشت .
گذشتم وُ دورشدم از كوچه اي كه در من بازي مي كرد.
و خانه اي كه در من پنهان بود
حالا از پی ِآن همه سال ، آن همه راه، به جايي رسيدم
كه از خودم دورم.
دارد دوباره بهار مي شود
اما اين يخ ها آب نمي شوند.
يخ هايی كه در تابستان ِشرجي شهر، سردتروُسردترمي شوند
من، گم شدم درلابه لاي آدم هايی كه روزگاري مادرم بودند .
خواهرانم بودند.
برادرانم، وحتي روزگاري عشقم بودند.
روزگاري كه پياده روهاي لنگرود
اكليلي از قدم هايشان داشت
تاسيانی ِآدمي را پناهي نيست.
دارد دوباره بهار مي شود
هنوز سردم است هنوز دلتنگم
دلتنگ ِ بادبادكها.
دلتنگ ِ پسران ِجوانی كه روزگاريست پيرشدند.
و دختركانی كه حالا لرزه به اندام هايشان افتاده .
و تابستانی كه عريانم مي كرد.
و
ساحل ماسه اي كه پيكره ی زيباي آدمها را در خود مي تراشيد.
گلهاي باغچه شكفتند، لبانت نه.
سرشاخه هاي جوان، جنبيدند، دستانت نه.
دارد دوباره بهار مي شود
و من قرار است از شكفتن ِبنفشه ها بنويسم
و پريدن ِ قاصدكها در سيال هواي بهاري
بعدِ يكريز ِباراني تند-
كه بوي خاك به خود مي گيرد.
ازجيك وُجيكِ گنجشك ها
و سايه يِ خنكسْردِ زيرتَلَمْبار، سفره وُ نان وُپنير.
قراراست بنويسم:
تمام زمستان، شمعدانی ها در گلخانه، بيدار ماندند
تا براي آمدنت در سالی كه اي كاش هميشه ارديبهشت بود
بدرخشند.
و شعري بخوانند از پيچك هاي آويخته بر پرچين ِجاليزها
ومثل كولی- زناني كه در مسير ِمردان ِزن گرفته، سبز مي شوند
دل وُ دستت را بلرزانند.
دارد دوباره بهار مي شود
دارد همانجا كه هنوز به انتظار توست
بين سبزه وُخاك، وسط ِ رقصباد ِعلف ها
در انتظار شنيدن ترانه اي
دستانش را ببوس! پيش از آنكه لبانش را ببوسي .
او زيباترين دختران اين ولايت بود
دارد دوباره بهار مي شود دارد دوباره
ومن
هنوز........
.................
اسفند ۸۴
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
