برای ما فعالین جنبش داشجوئی زمان حکومت پهلوی آمدن هر شانزده آذر باری از خاطرات تلخ وشیرین را بهمراه دارد .بازگشتی مجدد به نیم قرن قبل وخیره شدن بر زمان گذشته همراه با کندو کاوی که اگر به انصاف ودرستی انجام گیرد می تواند ضمن باز گوئی یک دوره، نقد و چالشی باشد برای دیدن دوباره آن روزدرظرف زمان ونقش خویش درگذشته ای که به تاریخ پیوسته است.
امروز وقتی به آن دوره ونقش روز شانزده آذر فکر می کنم . نخست بیاد جامعه ای می افتم با دانشگاه های محدودکه دانشجو شدن در آن ها به توانائی معین فکری نیاز داشت. جامعه به دانشجو بعنوان کسی که از نظر فکری ، درک سیاسی ، یک سر وگردن از دیگر آحاد جامعه بالاتر بودند نگاه می کرد و مورد تکریم قرار می داد.
تاثیرجنبش دانشجوئی ونقش آن در مبارزات سیاسی واعتراضی کم نبود .اکثریت قریب به اتفاق فعالین سیاسی و زندانیان سیاسی را دانشجویان تشکیل می دادند با در صد بالائی از تفکر چپ عمدتا ضد استبدادی،ضد امپریالیستی،خواهان عدالت شعارهائی که اساس انقلاب بهمن را تشکیل می داد.
حال چهل واندی سال از انقلاب بهمن وروی کار آمدن حکومت استبدادی ،دینی جمهوری اسلامی با شعار مرگ بر امریکا وادعای عدالت خواهی می گذرد. جامعه امروز ایران انقلابی را پشت سرنهاده!انقلابی که توده عظیم مردم را به صحنه مبارزه سیاسی واجتماعی کشید.آن ها را درکوران تحولات اجتماعی قرار داد.تحولات وپس لرزه های انقلابی که هنوز ادامه دارد ودادگاه ها ی انقلاب آن همچنان پا بر جاست .
دانشگاه های محدود دولتی که در آن زمان متجاوز از بیست دانشگاه در سرتا سرکشورنمی شد! حال جای خود را به متجاوز از دوهزار پانصد شصت وپنج دانشگاه خصوصی پولی داده وجمعیت یکصد وپنجاه هزارنفری دانشجویان اواخر دوران پهلوی در رشدی غول آسا وابتراز مرز چهار ونیم میلیون نفر عبور کرده است.
با چنین گستردگی کمی، فاقد کیفیت! دیگر دانشگاه ها آن صلابت و یک دستی را نخواهند داشت .پولی بودن اکثریت این دانشگاه ها مسلما محدودیت های خود را بهمراه دارد.
نسل جدید جای گزین شده در دانشگاه ها حتی با تاکید بر محوریت همان بیست دانشگاه دولتی زمان شاه . سیمای کاملا متفاوتی با آن زمان دارد.چرا که در عصردیجیتالی امروز که رساندن پیام وقرار گرفتن در آخرین اخبار جهان تنها به فشار دگمه یک تلفن هوشمند بسته است تجربه ما از مبارزه سیاسی آن روزبرای نسل امروز قصه ای هست مربوط به گذشته! شاید غیر قابل درک.
افق دید این نسل وبرخوردشان نسبت به مسائل اجتماعی وسیاسی جامعه در سایه تکنولوژی بمراتب فراتر از زمانه ماست.دانشجویان امروز بر خلاف آرمان گرائی شیفته وار ما نگاهی واقعی به اطراف ونیاز های خود دارند.
اکثریت خواهان خواندن ،تمام کردن پیدا کردن کارند.بسیار اندکند دانشجویانی که عشق رفتن بخارج وادامه تحصیل در دانشگاه های خارج را نداشته باشند. برای مردم نیز آن نقش تاثیر گذار وانقلابی دانشجو بسیار رنگ باخته فاقد جذابیت شده است. کمتر کسی اقتدا بر آن ها می کند. چرا که اکثریت خود به اندازه دانشجویان درجریان اخبار و مسئل سیاسی قرار دارند.
امروز دانشگاه ها عمدتا در قرق دانشجویان سهمیه ای وبسیجی رژیم بوده و پیش برنده سیاست های حکومت در دانشگاه هامی باشند.سیاستی حکومتی که مبارزه بر علیه امریکارا در دستور دارد!
حاکمیت تمامیت خواه مستبداگرتعرضی به روز شانزده آذر نمی کند دقیقا بخاطرمحتوی ضد امپریالستی آن ویاد آوری همسوئی آن با مبارزه به اصطلاح ضد امپریالیستی خود بر علیه امریکاست.شعاری ارتجاعی که صرفا در خدمت به خواسته های رژیم و شخص خامنه ای است.
برای من شانزده آذر با تمام احترام به سه دانشجوی کشته شده مصطفی بزرگ‌نیا،احمد قندچی وشریعت رضوی تنها می تواند یک روز تاریخی باشد در میان صفحات تاریخ دانشگاه تهران با شعار هائی که برخی درست برخی غلط بودند.
دانشگاه تهران بعد از آن روز شاهد ریختن بسیار خون های دیگر بود. شاهد انقلاب فرهنگی خمینی! شاهد کشته شدن ده ها دانشجو.
شانزده آذر نبایستی روزی در خدمت حکومتی باشد که از یک سو آزادی خواهان و معترضان به حکومت اسلامی را به گلوله می بندد واز سوی دیگربا حذف شعار ضد استبدادی و آزادی خواهی تنها با تکیه برمبارزه ضد امپریالیستی دانشجویان و گشته شدگان شانزده آذر آنرا مصادره به مطلوب می کند.
امروز رفتن در پشت سر چنین شعاری برای جنبش دانشجوئی ایران ولو با عنوان تجلیل ازشانزدهم آذرمعنائی جز هم گامی با حکومت وجریان های افراطی آن ندارد.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
