تبریز!
صدای چرخهای درشکه می آید
ازکوچه های سنگ فرش
و تکرار میشود عبور روشن ِ ستارخان
از خلال بزن بکوبِ ارکستر گرد و غبار
هر لحظه
هر دَم
////
تبریز
نُقل جاوید مشروطه نثار میشود همه جا
میدان ساعت اعلام میکند با هر پس و پیش
دقایق ورود دلاوران را
از سر هر راسته، هر بازار
آینۀ طلوع می گیرند پیش رو
به انتهای هر دالان تاریک و نمور که چشم بدوزی در این شهر
/////
تبریز
شهر درختانی
با ریشه هائی از چکمه و زنجیر
در رقص هائی بی پایان
که هزاران اسب آزاد میکنند
در پیکره یورش و پیمایش دشت
////
شهر را با ریتم رقص این ریشه ها شکل داده اند
اُرگ ها و قلعه هایش را
با دستمال این رقص گرد جهان چرخانده اند
شهری که می چرخد
و با مزه عاشیقلار زیر زبان
خم میشود و بپا می خیزد
و آنقدرگران حجم است قلبش
که بر سَبَلان اگرخیمه زد
سنگها همه سُهره میشوند، چکاوک میشوند، سینه سرخ میشوند
کندو میشوند
عسل میریزند
//////
شهری که به احترام خودش ایستاده می خوابد
و پروانه های زرتشت را
از روی تندیس بزرگانش
دست نبرده هیچگاه
که بپراند
/////
شهر بازار های سرگیجه
که از دل طاقهای موازیش
گشوده به اقصی نقاط تاریخ
شمس، غزل گویان باز می گردد
و مولوی باز عاشق میشود
/////
شهرِ آتش سرد است این شهر
بر هر آنکه خط ابطال کشید بر افول کننده،
بر چشمک زنِ پیمان شکن
و شکست دفتر و دستکِ شیادان را،
گلستان
گلستان
گلستان میشود
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
