دور نیست، دیر نیست، ایرانِ بدونِ اعدام

مجازات مرگ متاسفنه جزیی جدایی ناپذیر از تاریخ بشریت بوده است. از گله ها و قبایل انسانهای اولیه تا دوران برده درای و فئودالیته و سرمایه داری و "سوسیالیسم" استبدادی، همواره اشکال گوناگون مجازات مرگ (قتل عامدانه) همچون لکه ننگی بر گرده "تمدن" بشری سنگینی کرده است.

نه تنها جادوگران و روسای قبایل اولیه و دولتها، بلکه ادیان و سایر ایدئولوژیهای ارتجاعی، همواره در پی قربانی کردن، انتقام، قصاص و قتل متهمین و محکومین و مخالفین با گیوتین، شمشیر، خرمن آتش، طناب دار، مواد مذاب و تیرباران ... بوده اند. همه این جانیان و جلادان ادعا داشته اند که برای حفاظت از جامعه، امنیت و آسایش مردم، ناگزیر از بکارگیری مجازات مرگ هستند. اما همه شواهد تاریخی دلالت بر این دارند که این نوع مجازات، نه تنها تاثیری بر کاهش جرم و جنایت و تبهکاری نداشته بلکه خشونت را در بطن جامعه، مدام بازتولید کرده است.

در هیچ جا و در هیچ مقطعی از تاریخ، با اعدام و قصاص نتوانسته اند جلوی جرم و جنایت را بگیرند. بگذریم که بخش عمده ای از این اعدامها نه ربطی به جرم داشته و نه رابطه ای با جنایت و تبهکاری. بسیاری از این اعدامهها و کشتارها صرفا برای خاموش کردن مخالفین و صدای اعتراض مردم صورت گرفته و یا برای جلوگیری از اشاعه افکار دگراندیشان بویژه انها که خرافات مذهبی را به زیر سئوال برده اند. بی دلیل نیست که تاریخ همه ادیان، تاریخ توحش و انسان کشی بوده است.

اما در یک و نیم قرن اخیر به همت روشنگری انسانهای آزادیخواه و عدالت جو، کارزار مبارزه برای لغو مجازات اعدام به پرچم بسیاری از جنبشهای اجتماعی تبدیل شده است. زمانی که ویکتور هوگو یا کارل مارکس حدود 170 سال پیش علنا بر علیه مجازات اعدام برخاستند، حتی یک دولت و کشور وجود نداشت که این مجازات قرون وسطایی را حذف و لغو کرده باشد. اما اکنون در قرن 21 شاهد آنیم که اکثریت دولتها و جوامع، ناگزیر از لغو کامل مجازات اعدام شده اند و آنها که هنوز از ماشین مرگ استفاده میکنند برای جرایم سیاسی و عقیده تی و یا برای کودکان زیر 18 سال منع کرده اند.
با این همه هنوز چند دولت در جهان وجود دارند که بی وقفه از مجازات مرگ استفاده میکنند. در راس آنها چین، ایران، عربستان، عراق، پاکستان و صدالبته رهبر و گل سرسبد نظام سرمایه داری یعنی ایالات متحده امریکا. ضمن اینکه رژیم ایران جزو معدود حکومتهایی است که همچنان کودکان زیر هیجده سال را به پای چوبه دار میفرستد.

رژیم اسلامی ایران در عین حال جزو معدود رژیمهای قرن 21 است که نه تنها برای قاتلین و تبهکاران حرفه ای و قاچاقچیان مواد مخدر و مجرمین کلان اقتصادی، زنای محصنه و شرب خمر مکرر و اشکالی از همجنسگرایی و غیره بلکه برای دهها هزار زندانی سیاسی و عقیده تی نیز مجازات مرگ صادر کرده است. مجازاتی که بی وقفه در فردای انقلاب شکست خورده از پشت بام مدرسه رفاه در تهران تا مناطق مختلف کردستان و دشته ترکمن صحرا و خیابانهای همه شهرها آغاز شد و در دهه هولناک شصت در ابعادی چندین هزار نفری تداوم یافت.
این رژیم در سه ساله اخیر نیز که با خیزشهای مردمی دیماه 96، مرداد 97 و آبان و دیماه 98 روبرو بوده است، سعی کرده در کنار حبس و شکنجه هزاران معترض و نیز فعال کارگری، اجتماعی و مدنی، از حربه اعدام برای ترساندن مردم و جوانان به جان آمده استفاده کند و جو رعب و وحشت را بر جامعه مستولی سازد. اما با هر مبارزی که به خاک می افتد و یا گردن سرفرازش به بالای دار فرستاده می شود، مبارزین جدیدی به صف پیکار و مقاومت می پیوندند. کارزار 11 میلیونی توئیرتی علیه حکم اعدام سه جوان شرکت کننده در اعتراضات ابان 98 در تهران و نیز اعتراض وسیع به اعدام نوید افکاری در هفته های اخیر به روشنی نشان میدهد که دهها میلیون نفر از شهروندان کشور به تدریج به این خودآگاهی میرسند که با همه اشکال مجازات مرگ بویژه اعدام زندانیان سیاسی مخالفت کنند و جنبش لغو شکنجه و زندان و اعدام را تقویت نمایند.

دیگر این فقط نیروهای سیاسی و فعالین چپ و آزادیخواه و عدالت طلب نیستند که با هر نوع مجازات اعدام مخالفند، بلکه میلیونها تن از مردم عادی نیز به این پیکار حیاتی و مدرن پیوسته اند و احساس شرم میکنند که کشورشان در صف اکثریت کشورهای عاری از مجازات مرگ قرار نگرفته است. این شرم انسانی را باید به تنفر از رژیم اسلامی مبدل کرد، مبارزه سرنوشت سازی که باید تا سرنگونی انقلابی این رژیم جهنمی و تحقق کامل آزادی و برابری تداوم یابد.

برچیده باد بساط شکنجه، زندان و اعدام در ایران و سراسر جهان
سرنگون باد رژیم اسلامی سرمایه داری - زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
اکتبر 2020 – مهر 1399