صدایش را دورا دور می شناختم، چه صدایی! و چه شعرهای خوش انتخابی!
دانشجو که بودم، نخستین بار در تالار کوچک رودکی صدایش را به گوش و جان شنیدم. بعدها در چند کنسرت دیگر او نیز حظور داشتم. چون موسیقی را زنده می کرد و به دل می نشاند. به اروپا که آمدم، نوارهایش را هم، بیش و کم همه را با خود داشتم و گوش می کردم.
زمانی، وقتی در ایراد به کیفیت منطقی پائین ریاضیات مدرن و جوایز "فیلد"، مذمتی در باره کیفیتش که دری به تخته خورده و یک ایرانی برنده اش شده بود، نوشتم: کسی که نه ریاضیات می دانشت و نه ایراد مرا فهمیده بود، ولی مدعی ظاهری ایران و هنر بود: نوشت که پس باید شجریان هم از فرانسه جایره نمی گرفت. پاسخ دادم که فرانسوی چه از هنر شجریان درک می کند و شجریان چه احتیاجی به تایید "طبق مقررات" فرانسوی دارد که از او جایزه بگیرد؟
و براستی شجریان نیاز به تایید کسی و خصوصا فرانسوی نداشت: صدای داوُدی اش و شعرهایی که می خواند و نظر مردمش در اینباره کافی بود که من نیز از همان ابتدای حظورش در صحنه عمومی احساس کرده بودم و تا پایان همواره خواهم کرد، که همواره در ذهن جای خواهد داشت. اثرش زنده باد: آوازه خوان نه آواز.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
