پاسخ به پیام رضا پهلوی
آیا این پیام با دیگر پیام های سال های گذشته، تفاوتی دارد؟

نمیدانم که آیا این پیام و پیشنهاد، نیاز به پاسخی دارد یا ندارد؟ آنچه می دانیم اینستکه هر از گاهی، آقا رضا، پیامی می فرستند، بیانیه یا پیشنهادی می دهند. هشت سال پیش، چندی پس از آنکه مهدی کروبی از زتدان پیام فرستاد که: "این حکومت دیگر نه جمهوری است و نه اسلامی"، و مشاورش، طیِ چندین مصاحبه، نیاز به تشکیل کنگره ملی را برای برقراری رفراندوم اعلام کرد؛ رضا پهلوی کنگره ملی خود را پیشنهاد کرد و تشکیل داد.

با کمال تأسف این تشکل مانند دیگر تشکل های چهار دهه ی گذشته ی آپوزیسیون؛ و مانند تمام پیام ها و پیشنهادهای رضا پهلوی، نافرجام ماند. کنگره ی ملیِ رضا پهلوی، پس از چند دیدار و گفتگو؛ گرفتار کشمکش های درون گروهی گردید و آرام آرام از هم گسیخت و پایان گرفت. پس از مدتی "آب ها از آسیاب افتاد" و ماجرا از یادها رفت!

برای یادآوری، چند فقره از این نوع پیام ها و درخواست ها و پیشنهاد های رضا پهلوی را، از نوشته ای که 14 ماه پیش منتشر کردم، مرور می کنیم:

پس از ناکامی و شکست کنگره ملی؛
- فَرَشگَرد، بر پا شد.

گروهی در نشستی با رضا پهلوی، به نام شبکه ی فَرَشگَرد، اعلام موجودیت کرد. آنها می گویند چهل تن هستند، و شاهزاده رضا پهلوی برایشان نقش محوری دارند. شعارشان نیز همان شعار نظام خودکامه ی آریامهری است: مبارزه با "ارتجاع سرخ و سیاه". جالب است که این گمراهان، نه تنها چیزی از گذشته نیآموخته اند و در رفع مشکلات آن رژیمِ شکست خورده، بر پا نخواسته اند، بلکه با این باور که "همه چیز" در حکومت شاه "کامل و درست" بود، و رژیم شاه نه کوچکترین مشکلی داشت و نه هیچ کم و کسری؛ "بجز مردمی نمک نشناس" که خوشی زده بود زیر دلشان؛ - وارد صحنه مبارزه شعاری شدند!؟

فَرَشگرد یعنی بازسازی، بازگشت به گذشته!؟

- کنفرانس ورشو (شلبی سازی)، برنامه یِ دولت ترامپ، جنگ طلبان آمریکا، و تندروهای اسرائیل بود. هدف از بر پائیِ کنفرانس ورشو، از یکسو نمایشِ توانمندی مثلث اسرائیل-آمریکا و کشورهای سنّی؛ و از سوی دیگر، تشکیل جبهه ای مشترک با مشروعیت بین المللی برای مقابله با جمهوری اسلامی بود.

سلطنت طلب ها و طرفداران رضا پهلوی که طیِ 40 سال گذشته، کنفرانس گوآته لوپ را نفرین می کردند؛ با کله شیرجه رفتند تویِ کنفرانس ورشو! همان کسانی که به کارتر و ژیسکار و سالیوان و هویزر فهش می دادند، با تمام توان زیر پرچم اسرائیل و برای پول های عربستان سینه زدند، و دست های رئیس جمهورِ کم دان و خود شیفته ی آمریکا را برای تَبَرُک به چشم هایشان مالیدند!؟ انگار بوی مقام و منصب و منافع شخصی، کور و کر و خرشان کرده بود!؟

سپس پروژه قنوس سر بلند کرد!

- ققنوس پرنده ای افسانه ای است که قرن ها زندگی می کند، سپس دست به خودسوزی می زند، و از میان خاکستر دوباره سر در میآورد. انتخاب نام ققنوس، جالب است، زیرا بی شباهت به سلطنت هایِ دیکتاتوری، خودکامه و فردی در مینهمان نیست. حکومت هائی که مانند ققنوس قرن ها، همه چیز را در اختیار داشتند تا در پایان، خودکامگی و مطلق گرائی، نابودی شان را رقم زد. تنها ارمغانشان برای ایران و ایرانی نیز، همان خاکستری است که از ققنوس بجا می ماند، یعنی کشوری عقب مانده، ملتی درمانده و فرهنگی آسیب دیده!

پروژه ی ققنوس، از آغاز، با یک تضاد و دوگانگی شدید روبرو بود: نخست، جلسه ی رسمی و معرفی سازمان از طرف رضا پهلوی انجام گرفت. رئیس پروژه ضمن صحبت هایش گفت: ما یک سازمان "علمیِ مستقل" هستیم. ولی در پاسخ به این پرسش که رابطه شما با رضا پهلوی چیست؟ گفت: شاهزاده رضا پهلوی مبتکر ققنوس اند، *سرچشمه ی این برنامه هستند، و سالهای سال به این فکر بودند ... . در ادامه می گوید ما همیشه از رهنمودهای ایشان بهره مند خواهیم بود!! باید از این عُلمای مستقل پرسید، رضا پهلوی چه تخصصی دارد که دانشمندان و متخصصین ایرانی باید همیشه از رهنمودهای ایشان بهره مند شوند؟!

پشتیبانی از شورای مدیریت گذار

رضا پهلوی، حتی از شورای مدیریت گذار، با فرستادن پیامی پشتیبانی کرد و گفت: "بسیاری از مردم از من می‌پرسند که آیا اپوزیسیون برای نجات مملکت متحد خواهد شد؟ من فکر می‌کنم چنین اقداماتی (شورای مدیریت گذار) گامی است مثبت در جواب دادن به این سوال". این پشتیبانی، نیم بند است ولی پشتیبانی است.
لیست پیام ها و بیانیه ها و پبشنهادها، بلند و طولانی است ولی نتیجه ی تمامی آنها، ناکامی و شکست و در پایان، فراموشی بوده است. رضا پهلوی، بدونِ بازبینی و بررسیِ این ناکامی ها و شکست ها، بار دیگر، از گروه های سیاسی دموکراسی خواه خواسته: "با کنار گذاشتن اختلافات" برای "گذار از جمهوری اسلامی" متحد شوند. این پیشنهاد، متین و مقبول و منطقی است، ولی کاری از پیش نخواهد برد! زیرا پشتیبانان رضا پهلوی، مانند بقیه ی فرقه گراهای یک بُعدی (چپ و راست)، کم دان و انعطاف ناپذیر هستند. آنها بجای گفتگوی آگاهانه، مستند و منطقی، مانند رهبر و مرشد بی مُخ شان (شعبان تاج بخش)، با توهین و تهمت و فهاشی رفتار می کنند!؟

پرسشی که برای رضا پهلوی مطرح است: چنانچه شما قادر نیستی و نمی توانی "پشتیبانانِ خودت" را متحد کنی، چگونه میخواهی گروه های سیاسی (با دیدهای گوناگون) را همراه و همگام نمائی؟ پشتیبانان شما، با الهام از سخنان و نوشته های جنابعالی، هنوز تکلیف خود را با انقلاب مردمی 57 مشخص نکرده اند! هنوز میلیونها ایرانی را که برای استقلال ایران، عدالت اجتماعی و آزادی سیاسی بر پا خواستند، زیر پرسش می برند و دشمن میخوانند.

برای مثال یکی از این گمراهانِ کم دان می نویسد: 57 تیون، این پسران لبوفروش، این فسیل های سیاسی، ... !؟ خُب، با چنین دیدِ مغرضانه و یک بُعدی، و بر این پایه و اساس، چگونه میخواهید اتحاد بوجود بیآورید؟ با کوچک کردن و تو سرِ مردم زدن و به آنان به خاطر شغل شان (لبوفروش، نظافتچیِ طویله) توهین کردن؛ با جعل واقعیت ها و وارونه نشان دادن و تمسخرِ باورها (استقلال، عدالت اجتماعی و آزادی سیاسی)؛ و با تهاجم به هم میهنان مان، تنها بخاطر کهنسال بودن؛ می خواهید اتحاد و اتفاق بوجود بیآورید؟! یا منظور و هدف اصلی تان: "حذفِ دگراندیشان" است و بس؟ این نوع اندیشه، اوجِ کم دانی و تبعیض گرائی است. تمام شغل های مورد نیاز مردم و جامعه، و همه ی کسانی که برای امرار معاش، تلاش می کنند را باید محترم شمرد.

تعدادِ قابل توجهی از اشخاصی که در انقلاب شرکت داشتند، کسانی بودند که از مشکلات میهن مان، آگاهی داشتند و بجای بی تفاوتی و تماشاچی بودن، بپاخواستند و برای نجات کشورشان تلاش کردند. این بهترین نشانه ی شعور و شهامت آنها است. اینکه انقلاب از سویِ آخوندها غصب شد، به کژراهه ی مذهب کشیده شد و به چاه فقاهت، سقوط کرد؛ ربطی به درستی و حقّانیتِ انقلاب ندارد. در ضمنی که پس از گذشت 42 سال، اکثریت این هم میهنان در حدود هفتاد سال سن دارند. در کشورهای پیشرفته، از دانش و بینش اشخاص سالخورده را گرامی می دارند و برای آموزش و تربیت نو جوانان بهره برداری می کنند. این نوع اشخاص را برای کارهای مهمِ مملکتی، به مشورت می طلبند و از آگاهی و تجربیات آنان بهره گیری می کنند. آیا فرح دیبای 80 ساله را نیز فسیل می بینند و حذف می کنید؟

رضا پهلوی، هفت سال پیش در پیام نوروزی خود گفت: "سی و چهار سال از وقوع انقلاب سیاه ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ میگذرد ... " در نوشته ای که در پاسخ به آم پیام منتشر کردم، پرسیدم: "آیا این انقلاب سیاه، همان انقلابی است که میلیون ها ایرانی برعلیه خودکامگی رژیم، نابرابری در مقابل قانون و فقدان عدالت اجتماعی؛ ماهها در اعتصابات و اعتراضات سراسری شرکت کردند، کتک خوردند، زخمی و بازداشت شدند و تعدادی نیز به شهادت رسیدند؟

یا این انقلاب سیاه، زمانی است که محمد رضا شاه، خطاب به ملت ایران، اذعان کرد که "من صدای انقلاب شما را شنیدم"؟ شاه گفت: "من آگاهم که بنام جلوگیری از آشوب و هرج و مرج این امکان وجود دارد که اشتباهات گذشته و فشار اختناق تکرار شود. من آگاهم که ممکن است ... بنام مصالح و پیشرفت مملکت ... سازش نا مقدس فساد مالی و فساد سیاسی تکرار شود و اما من بنام پادشاه شما که سوگند خورده ام که تمامیت ارضی مملکت، وحدت ملی و مذهب شیعه اثنی عشری را حفظ کنم، بار دیگر در برابر ملت ایران سوگند خود را تکرار می کنم و متعهد می شوم که خطاهای گذشته هرگز تکرار نشود، ... بلکه خطاها از هر جهت نیز جبران گردد. متعهد میشوم که پس از برقراری نظم و آرامش در اسرع وقت یک دولت ملی برای آزادیهای اساسی و انجام انتخابات آزاد، تعیین شود تا قانون اساسی که خونبهای انقلاب مشروطیت است بصورت کامل به مرحله اجرا در آید، من نیز پیام انقلاب شما ملت ایران را شنیدم."

آقای رضا پهلوی، شما در این پیام نوروزی گفتید: "من همبستگی میان هموطنانم را کلید رهایی ایران میدانم ، باور من این است که استقرار حکومت مردم و قانون و شایسته سالاری ملت در گرو و تاکید بریک تفاهم ملی امکان پذیر است."

سخنان زیبائی که هیچگاه از حدّ "حرف" پیشتر نرفت!؟ پس از سال ها پیام و بیانیه و تکرارِ مکرراتِ بی نتیجه، فکر نمی کنید که شاید باید راهِ دیگری را انتخاب کنید؟ منظور این نوشتار تنها "ذکر مصیبت نیست"، همراه با پیشنهادی است، در مورد "چه باید کرد؟"
چنانچه به سخنانتان در مورد اتحاد و همبستگی باور دارید، چنانچه نجات ایران برایتان ارزش و اهمیت دارد، باید اتحاد و اتفاق را از پشتیبانان خودتان آغاز کنید. برای انجام موفقیت آمیز چنین کاری، باید تکلیف خودتان را با برخی از واقعیت های تاریخی میهنمان، مشخص کنید. حقایق مستند را بپذیرید و به زبان بیآورید تا بتوانید از اعتبار سیاسی و وجهه ی ملی برخوردار شوید.

مولانا کردار آدمیان را گواه باور ایشان می شمارد نه گفتار، که لاف و گزاف بیهوده تواند بود.

با تلاش برای رهائی مردم و نجات ایران
امیرحسین لادن
چهارشنبه 9 مهرماه 1399
ahladan@outlook.com

مقاله "فَرَشگَرد، کنفرانس ورشو، و پروژه ی ققنوس"، نگارنده
*سرچشمه ی این برنامه هستند، - این جمله مرا به یاد گفته شاه در جلسه ی هیئت دولت می اندازد که گفت: "من سرچشمه ی تمام قدرت در کشور هستم".

مقاله "رژیم فقاهتی یا بازگشت به رژیم سلطنتی؟!"، نگارنده