۳۲ سال از آن تابستان خونین گذشت. تابستانی که در سکوت مرگبار، هزاران نفر از عزیزترین فرزندان این مرز و بوم که دوران محکومیت خود را می‌گذراندند در طرحی بیرحمانه و فاشیستی با فتوای خمینی، به دار آویخته شدند و در گورهای گمنام و جمعی دفن گردیدند. هزاران انسان بی دفاع که بی خبر از آن سه سئوال مرگ آفرین، به شکل غافلگیرانه ای، بدون آنکه بدانند سئوال کنندگان در پی چه هستند و بدون امکان واکنشی، به سوی چوبه های دار فرستاده شدند. جانیانی که این تصمیم خونین را گرفتند، بر این باور بودند که می توانند این جنایت را در در در گذر زمان و مهر و موم کردن جعبه اسرار ولائی به فراموشی بسپارند. اما مقاومت بی نظیر خانواده های عزیز از دست داده و بویژه شجاعت ستایش برانگیز مادران خاوران این نقشه شوم را نقش بر آب کرد. خانواده های شهدا و بوِیژه مادران داغدار خاوران و "خاوران" های کل ایران، در تمامی این سال ها، دست از دادخواهی بر نداشتند و پرچم فرزندانشان را برافراشته نگه داشتند و پیام زندگی بخش این شهیدان را سینه به سینه منتقل کردند تا جائی که امروز پیام آن عاشقان آزادی که در برابر تاریک اندیشی سینه سپر کرده بودند را در هر کوی و برزنی می شنویم. امروز پرچم پرافتخار شهیدان آن سال و همه این سال های سیاه حاکمیت ولائی، بر دستان توانای کارگران نفت و پتروشیمی، هفت تپه و هپکو، معدن کاران آق دره و مس کرمان، پاکبانان شهرهای گوناگون، کارگران زحمتکش شبکه های حمل و نقل شهری و بین شهری، معلمان دل سوخته و پرستاران فداکار، دانشجویان و دیگر بخش های مردم در چهار گوشۀ این مرز و بوم در اهتزاز است و راه آن ها پی گرفته می شود.
اگر امروز جنبش دادخواهی الهام بخش مبارزات همه بخش های جامعه شده، نتیجه تلاش های جانفشانه خانواده های شهدا و بویژه مادران شهیدان چپ است که نام پرافتخار "مادران خاوران" بر خود گذاشته اند. این "لعنت آباد" که قرار بود محل دفن "کفار" و "مرتدان" باشد به سمبل مقاومت و آزادگی و افشاگری تبدیل شده است. همین خاص بودن خاوران، باعث شد که جنبش دادخواهی به عنوان جنبشی مستقل پا بگیرد. درست است که بسیاری از مادران قتل عام شده گان مجاهد، در غم فرزندان شان سوخته اند اما از آنجا که فرزندانشان در گورهای دیگر مسلمانان دفن شده اند، امکان ویژه ای برای ایجاد جنبش مستقل دادخواهی نداشته اند. علاوه بر آن به دلیل سیاست های مسلحانه سازمان مجاهدین ، امکان تجمع برای خانواده های مجاهد دشوارتر بود. اما این ویژگی برای مادران خاوران و خانواده های شهدای قتل عام شده چپ فراهم آمد و به درستی و با شجاعت توسط آنها حفاظت شد. این خانواده های خاورا ن بودند که در برابر تمامی ویرانگری ماموران امنیتی برای نابود سازی خاوران شجاعانه ایستادند. نهال های از ریشه کنده شده را دوباره کاشتند. سنگ قبرهای نابود شده را بازسازی کردند. زمین های شخم خورده را به حالت اول بازگرداندند و هر جمعه در میان راه بندان های مسئولان و ماموران امنیتی، برای تجدید عهد با عزیزانشان به خاوران رفتند و بارها طعم توهین و تحقیر و دستگیری و بازداشت و زندان را به جان خریدند تا پرچم پرافتخار مقاومت و اسطوره جانفشانی در خاوران و تمام "خاوران" های سرزمین مان را به نسل های بعدی بسپارند. در این راهپیمائی سی ساله، چه بسیار مادران و پدران عزیزی که عمرشان کفاف نداد تا شور مبارزات مردم در دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ و تداوم این مبارزه در چهارگوشه این سرزمین به خون نشسته را به چشم ببینند.
مادران خاوران نه تنها جنبش مستقل دادخواهی را بنیان نهادند و به پیش بردند، بلکه توانستند حلقه اتصال همه خانواده های عزیز از دست داده نیز باشند. آنها با تلاشی جانسوز، خانواده های بخش های گوناگون نیروهای چپ را حول شعار دادخواهی متحد کردند. به عنوان حلقه اتصال با خانواده های شهدای مجاهد و شهیدان بهائی و دیگر اقلیت های دینی ، فرهنگی و ملی نیز عمل کرده اند و هم زمان نقطه ارتباط شهدای دهه ۶۰، تابستان ۶۷، جان باختگان تابستان ۸۸ کشته شدگان دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ شده اند.
امروز پرچم پرافتخار دادخواهی که بر دوش مادران شهدا و بویژه مادران خاوران قرار داشته است، به دستان نسل های جوانتر خانواده ها سپرده شده است. این جوانان، آن زمان کودکانی بودند که از ابعاد فاجعه نه خبر داشتند و نه می توانستند به ابعاد آن پی ببرند. اما آن ها امروز با آشنائی کامل با فضای سیاه و وحشت زای آن دوران که کودکی زیبای شان را ربوده بود، هزاران سئوال بی پاسخ را مطرح می کنند، به دنبال ریشه های وقوع آن جنایت هولناک می گردند و با اتکا به تجارب مشابه جهانی، به جنبش دادخواهی جان تازه ای می بخشند. اکنون جنبش دادخواهی می تواند به مثابه جنبشی عمیقآ انسانی به حلقه اتصال دیگر جنببش های اجتماعی تبدیل شود و حلقه های اتصال بسیاری برای همگرائی ها ایجاد کند. حضور این جنبش قدرتمند و درس های آن برای ایجاد شرایط و ساختارهائی که وقوع چنین جنایاتی در آینده ایران را غیر ممکن سازد، بسیار تعیین کننده خواهد بود.
سازمان ما، به عنوان سازمان مدافع آزادی های بی قید و شرط سیاسی که از آزادی های بنیادین همه شهروندان بی هیچ حصر و استثناء دفاع می کند در برابر پایداری و شجاعت ستایش برانگیز خانواده های شهدا سر تعظیم فرود می آورد. ما بر این باوریم که باید از همه کسانی که جان بر سر عقیده خود گذاشته اند و می گذرانند حتی اگر همدل و همسو نباشیم و در جبهه مخالف آنها قرار داشته باشیم، دفاع کنیم. بر این باوریم که تنها با چنین دفاع قاطعی از آزادی عقیده و بیان حتی مخالفان مان می توان شرایط شکل گیری یک جنبش قدرتمند توده ای که در راستای آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم راهپیمائی می کند را آماده تر ساخت. شکست های پیاپی جنبش های سیاسی، دمکراتیک و اجتماعی مردم ایران در یک صدسال اخیر نشان می دهد که بدون دفاع قاطع از آزادی بیان و عقیده و تشکل همگان نمی توان برای ساختن آینده ای بهتر و شایسته حرمت انسانی، مبارزه ای پیروز را به سرانجام رساند. بی توجهی به این درس های گرانبها می تواند جنبش شکوهمند امروز مردم ایران برای فردائی بهتر را به پرش در تاریکی وحشتناکتری مبدل سازد.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
چهارشنبه ۵ شهريور ۱۳۹۹ برابر با ۲۶ اگوست ۲۰۲۰
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
