من شاهدِ سبزترین بهار بودم؛
شاهدِ جشنِ گلها و شکوفه ها،
رویش با طراوت بنفشه ها،
و شقایقهایی در آغوش گندمزارها.
که زندگی را دوست می داشتند.
دریغا!
در همین بهار دل انگیز،
تبرها به کار بودند؛
و به جان درختها افتادند؛
و سروهای سربرافراشته،
و شکارچیان به دنبال شکار آهوان.
لعنت به دستهای آلوه به خون،
به مرگ،
که دست از سَرِ گلهای سرخ برنمی دارند ،
لعنت به این کرونا،
فرزندِ ناخلفِ تُف شده از دهانِ ابلیس بر زمین،
این جرثومهِ هایِ فساد،
جنایتکارِ انِ بی رحمِ جهانی شده -
که بهار سبز،
در چنگالشان به خون کشیده شد،
فروردین از دستانِ دختران و پسران عاشق گریخت ،
حیف شد،
پشت دیوارهایِ قرنطینه،
فراموش شدیم ،
با اردیبهشت،
در دیداری ازدور،
محتاط،
درود گفتیم،
تا لخظه های ترس را به پایان بریم.
خرداد درافق نزدیک ناپیداست.حسرتش بر دلمان ماند
بهار دل انگیزب.
از کنارماگذشت؛
و حسرتش در دلمان ماند
که درآغوشش بگیریم؛
و نفس در نفس Tتو هنوز زیباترین فصلی
درگوشش نجوا کنیم
و نگاهمان در نگاهش بنشیند. دریغ ،
تو هنوز زیباترین فصلی،
بهار!
اما دریغ که ترکمان می کنی،
تا نظاره گرِ ردِّ پاهایت باشیم.
ما را که هنوز از عطرتو لذت نبرده ایم،
به خزان خواهی سپرد؟!
ما که هنوز ازعطرت لذت نبرده ایم!
رحمان - ۱۰ / ۲ / ۱۳۹۹
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
