بادها می وزند
و خاکۀ کلمات را می برند
بادام معنائی درشت
بیرون می افتد از غلاف خوش خط و خال
عطش شبنم می سوزد
در برگهای مه آلود با غبار
و جا نمی گیرد
نه فسفر، نه ازت، نه روزنه ای از آفتاب
تحت هیچ فشار
صدای چکیدن اما
از جائی دور
جائی نزدیک
شکاف برداشته تخته سنگی
یا سرنگون آمده فواره ای
همین اطراف
پشت ریل های قطار
جائی که خانه ها را آجین کرده اند
با پرده های آهن و سیم و خاردار
ضد تصادم مهیب آژیر ها
در همین محله
که قلب سنگفرش لرزان است
و زمین چون سراب
سوسو میزند میان واقعیت خود
و روایتی از آن
در همین محلّه که فعل ها دربدرند
و دنبال فاعل کوچه به کوچه در میزنند
تا شاید
با یک ویرگول، چند نقطه،
تسطیح شوند
جملات در هم ریختۀ پیاده رو
مهندسین سرگردان
پشت به اداره های کاریابی
نقشۀ شهر های باستانی را
زنده یاد میکنند
روی گستره دیوار های مات
با گچ و زغال
و صفحه ای رایگان می بخشند
به عابران بیکار
در جستجوی پرده ای برای تماشای شبانه
می گویند وضع عوض خواهد شد
و منادیان برهنه پای بشریت
در جوی های گل آلود خستگی را تا قوزک خواهند شست
قالیچه در خیابانها پهن می کنیم
خانواده هارا کنار هم می نشانیم
و چیزی پنهان نخواهیم داشت
هیچیک پشت دیوار ها
دست از تیمچه سازی بر می داریم
و لایه های سوء ظن و حسادت را
در زرورق های خانه نمی خوابانیم
برای حفظ فاصله
جلوی خانه هایمان می نشینیم
و به شباهت حرکاتمان با همسایه روبروئی چشم می دوزیم
پیش رویمان
در درشکه عبارات
کلمات نونوار، کلاه به سر
شادمان می گذرند
با اسبهای ابریشم و نوازش
سرعت قطار ها کم شده
می شنوید؟
تصادم آژیر ها نامحسوس است
متوجهید؟
یکنفر برای آّب پاشی آمده
بوی کاه گل مرطوب را هیچ به صورت کشیده اید؟
بوی زندگی میدهد و نشاط درخت
و فوران پیشدستی باغ
لبۀ گلیم را برگردانید
بگذارید مورچه ها هم مسیر را بی خطر طی کنند
دیوار آژیرشان کوتاه است
حواستان که پرت نشده؟
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
