در تاریک روشن هوا به صدای بغ بغوی دو کبوتر از خواب بر می خیزم،از لابلای شاخه های درخت گلابی روبروی پنجره اطاقم به دو کبوتری که تازه در روزهای آغازین بهار به لانه خود برگشته اند نگاه می کنم .چه عاشقانه و سر شار در گوش هم می خوانند؟ بر می خیزم با درد تلخ تنهائی در پشت پنجره می ایستم .
" در اطاقی که به اندازه یک تنهائیست دل من که به اندازه یک عشقست به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد..و به آواز قناری ها که به اندازه یک پنجره می خوانند." فروغ
ذهنم بی تابی می کند.از پنجره می گذرد ، هزاران کیلومتر دور تر، برفراز سرزمینی که سر زمین مادری من است می چرخد و درگوشه ای از آن سرزمین در اطاقی که همسرم و دخترم در کنار هم غنوده اند فرود می آید.می دانم،
همزمان با من میلیون ها انسان آواره ، مهاجر ، تک افتاده ، زندانی ، بیمار و غریب در این روز های سخت هجوم "کرونا "روحشان چون من ، بیشتر از هر زمان دیگر در رویا ، می چرخد و عزیزان را خود جستجو می کند.
چرا که نوروز بر آستانه در ایستاده است!
آخرین چهارشنبه سال ،خبر از آمدن میر نوروزی می دهد .روزهای کودکی از مقابل چشمانم عبور می کنند. شادی مردم ، هم همهه های پریدن از روی آتش ، دادن زردی و گرفتن سرخی از آن !
"زردی من از تو سرخی تو از من
غم برو شادی بیا ، محنت برو روزی بیا "
صدای قاشق زنان ، خنده فال گوشان ، عشوه دختران جوان برای پسران همسایه ،بیاد شعر شهریار می افتم
"چار شنبه نن گردکانه مویزه
قز لار دیر آتل ماتل چار شنبه
آینا تکن بختم آچل چارشنبه"
گردو و مویز چهارشنبه
دختران می خوانند چهارشنبه بر خیزپریدن آغاز کن !
گشوده شو بختم چون آئینه چهار شنبه!" جیدر بابا
می خندم، شال آویخته او را از پنجره غلام به خاطر می آورم ، جوراب بسته شده برشال را و فاطمه خانم که خانم ننه اورا به خاطر می آورد و می گرید.
بر چه فرهنگ وسنت های جانداری تکیه داده ایم .
فرهنگی به درازنای تاریخ به وسعت اقوام وملیت های گوناگون که قرن ها وقرن ها در کنار هم به مسالمت زیسته اند ،کار کرده سنگ بر سنگ نهاده واین سرزمین را ساخته اند .شادی واندوه خودرا درشعر وموسقی ریخته ونسل به نسل در سینه ها چرخانیده اند .
سرزمینی که پیامبرش با "پندار نیک ، گفتار نیک ،کردار نیک "منزلت و جایگاه انسانی اورا معین ساخته وداریوشش در دعای خود از اهورا مزدا خواستارمصون داشتن او از خشکسالی ودروغ گردیده است.
اگر امروز حکومتی جابر و ستمگر بر او حکم می راند و پیوسته بر طبل دشمنی می کوبد .اما چه باک که فرهنگی غنی تر،انسانی تر، از زبان حافظ اورا به کندن نهال دشمنی ونشاندن درخت دوستی می خواند.
سعدی از گوهر یگانه انسان می گوید که اگر روزگارش عضوی از او را به درد بیاورد دیگر عضو هایش قراری نخواهند داشت . چرا که بنی آدم اعضای یک پیکرند!
سیمای حقیقی این سرزمین نه جنگ ، نه هجوم ونه هل من مبارز مشتی متجر بنیادگرا بل پیامی از دوستی است نگاشته بر لوحی گلی کوروش که از آزاد بودن انسان می گوید .
امروز اگر چنین آمده که چهره این سرزمین مخدوش شده و استبداد بر آن حکومت می کند. اما تمام تاریخ آن مبارزه برای آزادیی و آزادگی بوده است .
طاقت آورده ،؛رنج کشیده اما هرگز دمی از فکر حریت خود غافل نگردیده است.
در انتهای سالی که رو به پایان است مردم در کنار روز های تلخی که سپری گرده و سپری می کنند ،روزهای پر شور پای کوبی ،فریاد آزادی!قدرت مردم را به خاطر می آورند.
روز های درد آوری که سرکوب ونشستن گلوله بر قلب های جوان را تجربه کرده اند .
روزهای دروغ آشکار حکومت به مردم .قربانیان بی شمار ایپیدمی کرونا و بی مسئولیتی حکومتیان، در برابر آن .روزهای سقوط اقتدار کذانی حکومت اسلامی.روز های فرو ریختن اعتقاد بخش عطینی ازمردم به حکومت و باور های دروغین ترویج شده توسط او ونرفتن اکثریت به پای صندوق های رای ! این خود دستاورد بزرگی است!
روزهائی که عاطفه وهمبستگی عمومی برای مقابه با کرونا در سیمای انسانی هزاران پزشگ ،پرستار وکادر های درمانی و همیاری مردم سیمای دیگری از جامعه را ترسیم می کند! ما زنده ایم ! وبا تاریخ می آئیم !
ذهنم آرام می گیرد .می دانم روزهای سخت تر از این داشته ایم اما هرگز در استقبال از مقدم میر نوروزی تعلل نکردایم .هرگز این آتش جاویدان شعله ور در درون هر تک تکمان خاموش نگردیده است .
" آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست ."
در آستانه سال یک هزار سیصد نودونه اگر چنین آمده که نمی توان هیمه آتش در معبر نهاد .اما با بر افروختن بوته ای کوچک در حد امکان ویا با بر افروختن شمعی و نهادنش بر پشت پنجره های خود و سر دادن سرودی در رسای آزادی و عظمت انسان آخرین چهارشبه سال این سور گرما بخش را به یک همبستگی تاریخی وبیاد ماندنی بدل خواهیم کرد !
ذهنم و روحم آرام گرفته است. افق روشن گردیده ،آفتاب در حال دمیدن است . کبوتران پرواز می کنند. امیداین درخت شاداب زندگی در درون هزاران شاخه قلبم جوانه می زد .
زیر لب زمزمه می کنم .
"آری آری زندگی زیباست
زندگی آتشگهی دیرنده پا بر جاست
گر بیفروزیش رقص شعله اش از هر گران پیداست
ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست " سیاوش کسرائی
شب چراغ دل خواهم افروخت بر بال باد نوروزی خواهم نشست وهمراه مردم خواهم خواند "غم برو شادی بیا محنت بروروزی بیا "
