١٣٠سال از بنيانگذارى روزجهانى كارگر مى گذرد. اگر در آن زمان، خواست ٨ ساعت كار در روز و حق اعتصاب ، بر پرچم اول ماه مه نقش بست، در تداوم مبارزات بدون وقفه كارگران ، امروز در بخشهاى مهمى از جهان ، كارگران به بسيارى از مطالبات خود دستيافته اند. هر چند قدرت هنوزدر دست سرمايه دار است و نيروى كار در معرض فروش و كارگر حتى در ترس از دست دادن شغل خود.
در همين زمان اما ، در كمال تأسف ، بخش بزرگترى از جهان ، همچنان در نقطه آغازين راه خودقرار دارد. هنوز كم نيستند حاكمينى كه اين روزرا نه تنها به عنوان روز كارگرتعطيل نمى كنند بلكه آنرا به رسميت هم نمى شناسند و ازبرگزارى هرگونه مراسم و يا تجمع مستقلى جلوگيرى مى كنند
از جمله چنين كشورهائى، ايران ماست، تحت سلطه جمهورى اسلامى، كه به اشكال مختلف تلاش مى كند اين روزرا ازمحتواى واقعى خود تهى كند و به تريبونى در خدمت اهداف ايدئولوژيك خود تبديل نمايد. چنانكه در سالهاى پيش شاهد بوده ايم ، رژيم حتى، پيشاپيش به « اسقبال» اين روز مى رود، با دستگيرى و يا تهديد رهبران و فعالين كارگرى كه مبادا قصد سازماندهى تجمع اعتراضى و يا جشن اول ماه مه را داشته باشند. با اينهمه مبارزين كارگرى و احزاب و كنشگران سياسى مدافع كارگران بى كار نبوده اند و تلاش كرده اند روزاول ماه مه ، يازدهم ارديبهشت ماه رابا تمام دشواريها آن ، ولو در زندان و يا محافل محدود خود جشن بگيرند و مطالبات خود را به گوش جامعه برسانند.
امسال در شرایطی كارگران ايران خود را برای برگزاری روز کارگر آماده می كنند كه سالى بسیار دشوار ودرعين حال سرشار از مبارزه را علیه تاخت‌وتازحکومت و کارفرمایان پشت سرگذاشته اند. دراين سال کارگران، معلمان، بازنشستگان، رانندگان، پرستاران و بسیاری دیگر از مزدبگیران با برگزاری هزاران مورداعتصاب و اعتراض ، نارضایتی و مخالفت خودشان را با سیاست‌های ضد کارگری و نئولیبرالیستی حاكم نشان دادند.اعتراض گسترده و طولانى مدت دو واحدتوليدى در استان خوزستان ، كارگران نيشكر هفت تپه و فولاد اهواز، ازجمله جلوه هاى بارز اين تلاشها ست.
البته پاسخ حکومت مثل گذشته، تشدید سرکوب، دستگیری ، شكنجه و صدور احکام طولانی مدتِ زندان، برای رهبران تشکل‌های كارگرى و سازمان‌گران اعتصابات بوده است و ازپذیرش خواسته‌های به‌حق آنهاجزدرمواردمحدودى خوددارى كرده است.
همانطور كه پيشتر اشاره شد اگر كارگران در پاره اى كشورها ، به برخى ازخواستهاى اوليه خود دستيافته اند ،در كشور ما آنها هنوز براى ابتدائى ترين حقوق خود بايد بجنگند و رنج شكنجه و زندان را تحمل كنند . خواستهائيكه اين روزها در بسيارى از شعارها و مذاكرات و نامه نگاريهاى آنها ديده مى شود ، از قبيل :
پرداخت دستمزدهاى معوقه ( گاهى به شش ماه هم مى رسد)
) افزایش دستمزد ( درحاليكه نرخ تورم سرسام آوراست و قدرت خريد با نزول غير قابل تصورى همراه است احیاء امنیت شغلی، حق تشکل، رفع تبعیض، عدم دزدى ودستبرد ارگانهاى حكومتى در اموال سازمان تأمین اجتماعی، عدم تعرض به قانون کار و تأمین اجتماعی و رعایت ایمنی و بهداشت محل‌های کار.
ايجاد اشتغال ومبارزه با بيكارى كه حتى به شكل بى سابقه اى جمعيت جوان و تحصيل كرده كشور را نسبت به آينده زندگى در موطن خود بى چشم انداز كرده است و هرسال هزاران نفر از آنها ، خود را به آب و آتش مى زنند تا شايد ساحل امنى در فراى مرزاها بيابند.
«هماهنگى ايرانيان براى برگزارى اول ماه مه -پاريس» بعنوان جمعى كه خواهان آزادى ، دمكراسى ، و حقوق بشر ، عدالت اجتماعى ،جمهورى و جدائى دين از دولت درايران مى باشد ضمن دعوت از همميهنان ايرانى به شركت در تجمعى كه همزمان و به همراه تشكلات سنديكائى ، صنفى و سياسى فرانسوى خواهد داشت ، همگان را فرا مى خواند تا در همبستگى با كارگران ايران از خواستهاى آنها پشتيبانى نمايند و همينطور خواهان آزادى همه زندانيان سياسى و سنديكاليستى در ايران باشند.
محل تجمع متعاقبا اعلام خواهد شد.
زنده بادهمبستگى بين المللى كارگران
زنده باد اول ماه مه
«هماهنگى ايرانيان براى برگزارى اول ماه مه – پاريس»
