آخرِواژگونۀ شاهنامه:

دیروز، آخر واژگونۀ شاهنامه بود
اشک های شور و خشک
بر چشمان سوختۀ سوگوار
مویه و شیون ِ مادرِ سهراب
و ضجۀ مادران و پدران
برادران و خواهران
دیروز، کشتار ِ سهراب بو
به دست نا بکارانی
سنگدل تر از سنگ خارا
و نادُرستانی
که قصاب های ِ حرفه ای ِجان ِآدمیزاد بودند
قمه به دستان و چاقو کشان
که برخی شان به زبانی بیگانه
سخن می گفتند
مزدوران ِ خودکامگان و خدا ناپرستان
*
اما خدای را
مگر نه آن که هماره عقوبتی هست
بر هر کارِ پلید، بر هر دروغ ،
بر کشتارِ معصومان جوان؟
خدای را
مگر نه نیز پاداشی هست بر هر راستی،
بر گرامیداشت عدالت
و پاسداری صلح؟
آری، خدای را
بر مادران و پدران
و خواهران و برادران سوگوار
عطوفت بسیار، عنایت دار
تا اندک اندک، شاید آرام بگیرند!
تا فردا، که امروزِ ماست
از نو، رو در روی ِ جلادان
بایستیم و فریاد بر آوریم:
در برابرِ بیداد خاموش نمی مانیم!
هرگزخاموش نمی مانیم!
دوشنبه ، 22 تیر 1388