آقای ترامپ رودروایستی نکنید خانۀ خودتان است

تا به‌حال هر استفاده ای از سازمان ملل شده یا نشده بود جز آن‌که تریبون تبلیغاتی یک رئیس جمهور قرار بگیرد.

سایت ها مرتب پیام "فوری" "فوری" می فرستادند و برای اومد، رسید، همین‌جاست ِ این رئیس جمهور، دقیقه شماری می‌کردند و منهم منتظر بودم بطور مستقیم این حادثه مهم را که اینهمه از قبل در موردش فضا سازی شده و وعده داده شده بود که تاریخ را بجنباند، ببینم.

تا آنکه فرد مورد نظر بالاخره پای تریبون رفت و شروع کرد در مدح خودش سخن گفتن. خودش را بزرگترین و موفق ترین رئیس جمهور تاریخ امریکا خواند.

بزرگترین، نیرومند ترین، قوی ترین، موفق ترین، از واژه های مورد علاقه این رئیس جمهور است و اینرا تا به امروز دانسته ایم. همانطور که بد است، خیلی بد است، یا خوبست، خیلی خوبست را هم وارد ادبیات سیاسی در حد ریاست جمهوری کرده است.

تا اینجا ما مخاطبین فهمیده ایم که توقع تعریفِ "موفق" یا معیار های شناخت آنرا ، نیاید از او داشت.شنید و گذشت.همانطور که "بد است" خیلی بد است" یا خوبست وقتی از زبان او شنیده شود، فقط یک معنی دارد و آن اینکه خوشش نیآمده، یا خوشش آمده. او مثل نوزاد عظیم الجثه ایست که با فریاد هایش والدین سراپا تواضع و خدمت خود را دائم مورد آزمایش قرار میدهد که آیا به خواستهای او مطیع هستند یا نه.

به این ترتیب بررسی باقی سخنان او که بخش اصلی و ابتدائی آن در مدح شخص خود ش و بخشی هم در مورد کشور متبوعش بود که از آن طوری صحبت میکند که گوئی بدون حضوراو، این کشور هم وجود و هستی نداشته و چیزی جز دیواری نیست که سایه او را منعکس میکند، آیا ارزشی دارد و باید برای آن وقتی گذاشت؟

قدر مسلم حالا دیگر آقای ترامپ نه تنها آمریکا را ملک متعلق به خودش، سازمان ملل را هم خانۀ پدری خودش تلقی می‌کند و وقتی واژه هائی چون عشق و کهکشان بشریت و الهام وازین قبیل مقولات را بر زبان می‌راند، حداقل مرا یاد کودکان نادانی می اندازد که والدینشان از بیم داد و فریاد و بدقلقی این کودک، در برابر حرف‌هائی که به قواره او نمی‌خورد، با لبخندی سکوت می‌کنند.