آهوى ختن

گوش نه بر عطر گريه، خنده مى بارد ز من
دشت ما در سينه دارد ناله ها از هر چمن

رنگ فرياد گُل آيد بال بلبل بشكند
چشم من بو كن همه فرياد گل با نارون

سرو ما قمرى ندارد باغ ما بى حاصل است
ياد صحراهاى ما خوش، ياد آهوى ختن

با لب ايما نشاند بوسه بر گل بلبلان
بر سر ديدار جانان بيشه دارد راهزن

كوه و اندوه فراوانش كه مى خواهد ز رود
تا طلوع بارش باران بمان اى جان من

در غبار اين ديار آئينه پنهان گشته است
اين شبستان را نباشد نورى از يك انجمن

تازيانه بر تن سبز صنوبر مى زنند
اى نسيم بى قرارى بشنو از زخمم سخن .

فرخ ازبرى _ آلمان
٣٠ آپريل ٢٠١٨