در واپسین روزهای تیرماه
ماه ِ پتیاره از پشت ِ بام ِ ما گریخت
تا در خاموشی ِ آهنگ ِ شب
تیراژه ی تیر بر زمین فرود آید
ستاره ی رخشان ایران
از آغوش ِ آسمان
بر بستر ِ زمین، تندیس گردد
پرده ی پردیس، پروانه
پروانه، پر پر بر گور نشست
بیرونی گشتاور ِ زمین
خیام گاهنامه ی زمان ِ پس ِ نخستین را
به او سپرده بودند
تا دروازه های کهکشان ِ شیری را
بر آدمیان راه بگشاید
او ایرانبانو مریم میرزاخانی
میتوانست گُشاینده ی این دروازه ها
ساز ِ سایه ی زمین و زمان
پرچمدار ِ رهانیدن ِ زمینیان
برای دیدار ِ آیندگان باشد
او می توانست؛
شمار ِ شمارش، از 1 تا هیچ را کاوُش
چیستان ها و چیدن ها را به هسته ی هستی
هسته گرداند
او تنها چهل سال بیش نداشت
و می توانست؛
تا چهارسد سال راه پرین
آهوی آرزو را
پگاه ِ پرواز ِ آدمی به هر آوا
شتاب ِ نگاه ماندنی به هر خدا
ناخدا گرداند
او تنها چهل سال داشت
میتوانست در چهل سال دیگر
زمینیان را با شتاب ِ نور
.به زمینهای دیگر جا به جا کند
هجدهم تیرماه 2556 ایرانی
(بیست و هشتم جولای 2017 ترسایی (میلادی
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد