همین یک لحظه را

در نیمه ی راهیم
راهی مبهم،
در نیمه ای
که
لحظه ای بیش نیست،
در هاله ای
پر
از نمی دانم ها.
سنگ غلتانی است
زیر پای سست ما
که
خیال ثبات را
مدام
در ذهن می فشارد،
که
در آرزوی صبح صادق
می پوسد.

در نیمه ی این راهیم
که
تنها این لحظه
در آن باقی می ماند،
که شاید پس از آن
وجودش را
کسی به یاد نیاورد
دیگر.

در نیمه ی این لحظه ایم
که هیچ راهی
در آن پایدار نمی ماند
و
تو هیچ نقشی
در قامت بلند این راه
نخواهی داشت،
مگر حفظ همین لحظه،
که به تندی
از دست می رود.

این لحظه ی پر ارزش را
در نیمه ی این راه
ارزان نفروش،
لحظه ای
که در امتداد عبورش
از کائنات،
بیداری تو را می طلبد.
همین یک لحظه را
می شود بیدار ماند.