من عددی نیستم

من عددی نیستم.
در شمارش تمامی ستارگان
یا در شمارش برگ تمامی درختان.
من عددی نیستم
در شمارش هزارهزار کرور آدمیانی که آمده اند و رفته اند.
من عددی نیستم
در شمارش شنهای ساحلها
در شمارش سروده های تمام ملل.
من عددی نیستم
در شمارش واژگان تمام زبانها
این هفت هزار زبان زمینی.
من عددی نیستم
در شمر خیل کودکان گرسنه
یا گرسنگان تمامی جهان.
من عددی نیستم
در شمر محرومان و اسیران.
من عددی نیستم
در بیکرانگی اقیانوسها و کهکشانها.
امّا تو بشمار میائی
آنگاه که به چهره ای لبخند میزنی
یا دستی را گرم میفشاری
یا شکایتی را گوش میکنی.
تو بشمار میائی
وقتی زخمی را مرهم میگذاری
یا دست ناتوانی را میگیری
یا نانت را با دیگری قسمت میکنی.
تو بشمار میائی
آنگاه که اشتباهی را نادیده میگیری
یا میبخشی
یا خشمت را با لبخندی مهار میزنی
و در برابر خشم آرام میمانی.
تو بشمار میائی
آنگاه که دشنام را نشنیده میگیری و میگذری.
تو بشمار میائی
آنگاه که دلی را شاد میکنی
و میخواهی آنچه برای خود، برای دیگران هم.
تو بشمار میائی
وقتی درختی مینشانی
یا شعری از امید میسرائی
یا ترانه ای شادی بخش می آفرینی.
تو بشمار میائی
وقتی که عشق را دوست داشتن
و سر شار کردن
تفسیر میکنی
ونه دوست داشته شدن.
تو بشمار میائی
وقتی به خود بسنده میکنی
و باور میکنی که تنهائی
یک حسِّ سادهٔ شخصی است
که میتوان با کار و آفرینش
از آن رهائی یافت
ولی تنها شدن اتّفاقی است که روی میدهد.
تو به شمار میائی
وقتی که قوّت قلب میدهی
یا کسی را دلگرم میکنی.
تو بشمار میائی
تو بشمار
میائی.
تو
بشمار
میائی.