كسانى كه فيلم "تابوى ايرانى" را ديده اند بعيد است قلبشان از گزارش صادقانه ى نوجوانى بهائى كه در كنكور سراسرى ايران بالاترين نمره را آورد ولى به دليل اعتقادات مذهبى اش از ورود به دانشگاه محروم شد، نلرزيده باشد. "هلاكو" در صحنه ى پايانى اين فيلم بزرگترين آرزويش را ادامه تحصيلات عالى در داخل ايران ذكر مى كند.
شيرين ترين لحظه ى سفر اخيرم به شمال كاليفرنيا، ديدار غيرمنتظره ام بود با هلاكوى جوان در جلسه اى كه در دانشگاه استنفورد داشتم. حتى قبل از اينكه خودش را معرفى كند چهره ى زيبا و خندانش با مهرى كه از نگاهش مى باريد چنان جذبم كرد كه مثل فرزند گمشده اى در آغوشش كشيدم (در عكسى كه مى بينيد دو تهيه كننده ى تابوى ايرانى، منصور تائيد و بيژن شاهمرادى در دو سوى من و هلاكو ايستاده اند.)
شب كه به هتلم برگشتم به فكر روزى افتادم كه تلفنى با هلاكو در تهران حرف زدم. اولين نمايش خصوصى فيلم ما برگزار شده بود و نمايش عمومى آن داشت برنامه ريزى مى شد. با آگاهى از وضعيت هلاكو، تهيه كنندگان و من بشدت نگران تاثير نمايش اين فيلم بر زندگى هلاكو در ايران شديم. نهايتا تصميم بر اين شد كه تا خروج هلاكو و رسيدن به تركيه نمايش عمومى فيلم را به عقب بياندازيم، كه انداختيم.
با اين يادآورى يكى از اساسى ترين پرسش هائى كه ذهن هر مستندسازى را آزار مى دهد خواب از چشمم ربود: آيا نمى شد من در تابوى ايرانى از صحنه ى گفتگوى با هلاكو درمى گذشتم تا او ناچار به ترك وطنى كه اين همه به آن عشق مى ورزيد نمى شد؟
بعد به خودم اين گونه پاسخ دادم: هلاكو آرزويش نه صرفا ماندن در وطن بلكه تحصيل كردن در دانشگاه هاى ايران بود و آنكه رسيدن به آرزويش را عملا غيرممكن كرد من نبودم بلكه رژيم جهالت اسلامى حاكم بر ايران بود. او حالا دارد در دانشگاهى در آمريكا به تحصيلات عاليه اش ادامه مى دهد و با استعداد سرشار و پشتكارى كه دارد بى ترديد در اين كار موفق خواهد شد. با دستِ پُر بيشتر مى توان به وطن و به مردم ميهن خود خدمت كرد. اگر خوشبينى تلقى نشود دير نيست كه ايران ما به خواست ديرينه اش، دموكراسى، دست يابد و هلاكو شانس بازگشت به وطن داشته باشد. بدبين هم كه باشيم و باورمان اين باشد كه حالا حالاها در به همين پاشنه خواهد چرخيد باز هم جاى نگرانى نيست. رژيم اسلامى مى تواند از ورود هلاكوها به وطنشان جلوگيرى كند ولى هيچ قدرتى قادر نيست جلو خدمت به وطن و مردم ميهن را به صرف فاصله ى جغرافيائى از كسى كه عشق به اين دو در سرشتش تنيده شده بگيرد.
عشق به وطن و به مردم ميهن تاريخ دارد ولى جغرافيا ندارد!
