حسین تاجمیر ریاحی در سال های چهل و سه تا چهل و شش ما را با نگاهِ نو وانتقادی به تاریخ و ادبیاتِ ایران آشنا کرد . متن های کهن را نزد او و به رهنمونی او خواندیم : گلستان سعدی ، کلیله و دمنه ، مرزبان نامه ، قابوس نامه ، چهارمقاله ی نظامی عروضی سمرقندی ، تاریخ بیهقی .
شاملو ، فروغ فرخزاد و اخوان ثالث را هم او به ما شناساند و بسیارانی دیگر و بسیاری متن های دیگر .
اما از آن روزِ بازخوانیِ « ذکر بردار کردن حسنکِ وزیر » از تاریخِ بیهقی حسی گنگ و خاموش در ما انگیخته شد در برابرِ صلابتِ اندوهِ نهفته در این متن و بیزاری ژرفِ آن از فرمانِ مرگِ آدمی . متنی که گوئی درازنایِ تاریخِ این سرزمین را می پیماید و می پیوندد به روزگار ما ، آیینه ای در برابر ما .
به یاد حسین تاجمیر ریاحی ، گفتاری از ناصر رحیم خانی همراهِ شعر « ابجدّیت عشق» ،سروده ی روشنک در رادیو هبستگی استکهلم
