۸ مارس، یادآور اعتراض زنان کارگرِ کارخانه‌های نخ ریسیِ شیکاگوی ایالات متحدآمریکا در سال ۱۸۵۷ میلادی است. در این روز جمعی از زنان مبارز در اعتراض به شرایط غیرانسانی ِکار به خیابان آمدند و خواستار کاهش ساعت کار، دستمزدهای عادلانه و برابر با کارگرانِ مرد و برخورداری از حق رای برای زنان شدند. پس ازآن بود که با کوشش‌های پیگیر زنان و مردان آگاه و ترقی خواه جهان، روز ۸ مارس به عنوان روز جهانی زن، ثبت و به رسمیت شناخته شد.
حضور اجتماعی زنان در ایران از انقلاب مشروطیت شروع شد و در انقلاب ۱۳۵۷ باشرکت گسترده و توده گیر زنان عمومیت یافت امّا بلافاصله بعد از انقلاب، با وجود ارادهٔ زنان برای شرکت در فعالیت‌های اجتماعی، تبعیض و نابرابری نسبت به زنان تشدید و تحکیم شد و سیاست‌های زن ستیزانه با ابزارهای واپسگرایانه مانند وضع قوانین ارتجاعی و تبعیض آمیز، آشکار‌ترین ستم‌ها را درحق زنان روا داشت.
همچنین با تحمیل پوشش اجباری، تبعیض در اشتغال و تفکیک جنسیتی در ادارات، دانشگاه‌ها، اتوبوس‌ها، قطارهای مترو و دیگرعرصه‌ها به سلب حقوق زنان برخاست وکوشید تا زنان را از حضور فعال در جامعه باز دارد و آنان را به درون خانه‌ها براند و در یک جمله نه تنها حق زنان را نصف حق مردان تعیین کردند بلکه کمر به انکارحقوق طبیعی زنان بستند امّا زنان با آگاهی به حقوق انسانی واجتماعی خود از پای ننشستند و در مقابل فشار‌ها و ستم وسرکوب مقاومت کردند.
ازجملهٔ این مقاومت‌ها می‌توان و باید از ایستادن در مقابل لایحهٔ «تکریم خانواده»، لایحهٔ فرزند خواندگی، لایحهٔ طلاق، لایحهٔ ممنوعیت خروج از کشور بدون اجازهٔ شوهر و ایستادگی در مقابل اسید پاشی‌های هدایت شده و... اشاره کرد. همچنین فعالیت‌ها و مقاومت‌های زنان درسال‌های اخیر به رغم فشار‌ها ی بسیار در راه به دست آوردن آزادی بیان و اندیشه، ستودنی است.
کانون نویسندگان ایران این روز فرخنده را به زنان شادباش می‌گوید و پیگیرانه از مطالبات برابری خواهانهٔ زنان در تمام عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی، حقوقی، سیاسی و فرهنگی پشتیبانی می‌کند و معیارِآزادی جامعه را در گروی آزادی زنان می‌داند.
کانون نویسندگان ایران
۱۴اسفند
