چهل و پنج سال از آن بعد از ظهری میگذرد که با انوشیروان لطفی و محمود نمازی و عطا محسنی جلوی دانشکده نشسته بودیم و احمد شعاعی پیش ما آمد و گفت یکی از بچه ها که اهل کلاچای است میگوید به یک پاسگاه در ان منطقه حمله شده و آن منطقه پر شده از نظامی ها که بدنبال چریک های حمله کننده، جنگل را میگردند و در برابر سوال ما راجع به درستی خبر گفت خبر قطعا درست است چون طرف از فامیل هاشون در منطقه مستقیم شنیده است.
شروع شد. مدتها بود منتظر این روز بودیم. بعد از دستگیری ابوالحسن خطیب شنیده بودیم که او در رابطه با یک گروه مسلح بوده.خبر داشتیم که تعدادی از بچه های پلی تکنیک را دستگیر کرده اند. حمید اشرف مدتی بود که پیداش نبود ولی ما مجاز نبودیم که این فکرهایمان را بلند بیان کنیم یا از همدیگر چیزی بپرسیم. آیا همه اینها در ارتباط با هم است یا اینها گروه های متفاوتی هستند. میدانستیم که دیر یا زود مبارزه مسلحانه شروع میشود حال یا در شهر یا در جنگل های شمال یا مناطق دیگری از ایران. جریان فدایی آنروز شکل نگرفت. این جریان چند سال بود که شکل گرفته بود. شروع مبارزه مسلحانه پاسخ به نیاز جریانی بود که در دانشگاه ها و محافل روشنفکری شکل گرفته بود. جریانی که همانند همتاهایش در اروپا و آمریکا و بخصوص آمریکای لاتین میخواست دنیا را دگرگون کند و جهان دیگری بسازد. جهانی که در آن از ظلم و سرکوب اثری نباشد و اعتقاد داشت با نیروی اراده و فداکاری قادر به تحقق این هدف خواهد بود. آنروز فدایی نه بخشی از جنبش جوانان و روشنفکران ایران بلکه (در کنار مجاهدین که خاستگاه دیگری داشتند) نزدیک به تمامی آن بود. ویژگی اصلی این جنبش نه این یا آن تاکتیک، نه این یا آن روش مبارزاتی، نه این یا آن موضع گیری بلکه خواست تغییر و گفتن نه رادیکال به سیاست وفرهنگ حاکم بود. رادیکالیسم و رمانتیسیسم خصوصیت مشترک همه جریانهای آنروز در سراسر جهان بود.
امروز بی عدالتی، فساد و سرکوب در کشور ما کماکان حاکم است. نه 45 سال پیش روشنفکران و جوانان آنروز هنوز در کشور ما تحقق نیافته و حتی بدلیل انقلاب بهمن و تحت تاثیر قرار گرفتن همه اقدامات آنروز با نتایج انقلاب بهمن، همه تلاشها و آرزوهای روشنفکران آن نسل زیر سوال رفته. کشور ما کماکان به نه نیاز دارد. نه ای که چند سال پیش در جنبش سبز انعکاس یافت و در تاروپود جامعه حضور دارد. بزرگداشت جنبش فدایی بزرگداشت آرزوها، امیدها، تلاشها و فداکاریهای نسلی از روشنفکران ایران است. کشور ما به این بزرگداشت نیاز دارد.
مهدی فتاپور
۱۹ بهمن ۱۳۹۵
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
