ظلم به دانشجویان در بند و سکوت ما

چندی است که بار دیگر بولتن نویسان کیهان نشین و طریقت پیشگان راستین مکتب سعید امامی و بی هویتان هویت ساز و فرومایگان مست از باده قدرت که هنوز خون بهای آزادگانی چون عزت ابراهیم نژاد و اکبر محمدی را عدالت راستین از آنان نستانده است بار دیگر عزم خود را جزم کرده و نوک پیکان زهرآگین هجمه ها و لجن پراکنی های خود را به سوی جنبش دانشجویی نشانه رفته اند ،هر چند که تصور و انتظاری جز این نیز از طریقت پیشگان فرقه معهود ، خیالی باطل است
.چرا که از یک سو دانشجوی آزاده همان است که دغدغه جامعه دارد و از سوی دیگر استبداد نیز همان است که به بهای دربند افکندن آزادگان در پی یافتن پاسخی نامشروع به دغدغه خویش است که اصالتی جز بندگی زر و زور ندارد .
مدت مدیدی است که از دستگیری دوستان دربندمان می گذرد و هر چند که تعدادی از آنان به سلول بزرگ تر جامعه بازگشته اند اما وضعیت جسمانی نامناسب آنان و اخبار ناخوشایندی که از وضعیت دوستان دربندی همچون عباس حکیم زاده به گوش می رسد از یک سو ومواضع کیهان به عنوان تریبون نهادهای امنیتی غیر قانونی و افراطی ما را بیش از گذشته نگران و دل آزرده ی به بند کشیده شدن اخلاق از سوی منافقین منادی اخلاق مداری گردانده است
.
کیهان در شماره روز دوشنبه مورخ
28/2/88 علاوه بر هجمه های فراوان علیه دفتر تحکیم وحدت که به حق نماد و تجلی گاه جنبش دانشجویی آگاه و بیدار ایران است سخن از ارتباط سایت خبرنامه امیرکبیر با برخی گروه های تروریستی رانده است . حال جای تعجب است که چگونه کیهان نشینان نگاهی به مجموعه خود نمی اندازند و رد پای بسیاری از اعضای گروهک تروریستی رجوی را در میان خود نمی بینند ؟
به راستی آیا می توان برای بازجویی و شکنجه ی صادق ترین و پاک ترین فرزندان این مرزوبوم که در نگاه برادر حسین گامی در مسیر قرب الهی است، گناهی کمتر از همراهی با تروریستها در پیشگاه الهی تصور نمود؟ و باید این پرسش را مطرح کرد که جنایتکارانی همچون حسین باروتی چه نسبتی با حسین شریعتمداری و روزنامه کیهان دارند ؟
بسیار مضحک است که روزنامه ای که برخی از سرمقاله نویسانش سابقه عضویت در گروه های تروریستی دارند همراه با خبرنگاران مستقر در بند
209 اش، خوشنام ترین جوانان وطن را که مشی قانونی ومسالمت آمیزشان شهره همگان است را به چنین اتهامات رسوایی متهم کند.
در دورانی که در بازداشتگاه اطلاعات مشهد بازداشت بودم متوجه شدم هنوز در بین نیروهای امنیتی معدود افراد عاقل حضور دارند، امیدوارم این نیرو های عاقل و مسئولان ارشد قوه قضائیه با برخورد با گروه شریعتمداری و دوستانش ، جلوی سناریو سازی از طریق آزار و شکنجه دانشجویان مظلوم را بگیرند و اجاره ندهند پروژه ای که جز آبرو ریزی برای نظام جمهوری اسلامی و مطرح کردن گروه های تروریستی ورشکسته ، هیچ نتیجه دیگری ندارد ، توسط افراطیون کلید بخورد
.
اما دل آزردگی جنبش دانشجویی وجه دیگری نیز دارد ؛ در این هیاهوی فصل انتخابات گویا این تنها دانشجویان دربند هستند که جایی برای پوشش مظلومیت آنان در رسانه های محدود کنونی باقی نمانده است
.
کجاست اخلاق روزنامه نگاری ؟ آیا نقل درد های مادر عباس حکیم زاده ، مهدی مشایخی ، مسعود دهقان و دیگر دانشجویان در بند ، جایی در صد ها صفحه روزنامه اصلاح طلب نباید داشته باشد؟
انتظار از احزاب اصلاح طلب انتظار فراوانی نیست بلکه انتظار جنبش دانشجویی از احزاب پیشرو و علی الخصوص هم قطاران دانشجوست که در بین این همه رنگ های انتخاباتی 2 امر اساسی را فراموش نکنند: اول آن که اولویت کنونی جنبش دانشجویی بیش از هر چیز آزادی دوستان دربندی است که در غیاب رسانه های مستقل و آزاد در وضعیت اسفناکی به سر می برند و ثانیا گذر ایام و فراز و نشیب های تاریخ 100ساله ی آزادی خواهی و عدالت طلبی ایرانیان راهبرد اصلاحات جامعه محور را برای رسیدن به آرمان های والایمان به ما آموخته است که در هر شرایط بایستی نصب العین خویش قرار دهیم و ایمان داشته باشیم آن‌چه که در صفحات سفید تاریخ باقی می ماند و از آن به نیکی یاد می شود ، نام آزادگان دربندی است که به بهای طلب حق ،زندان را مامن خویش قرار دادند لیکن آن چه که به زباله دان تاریخ روانه می شود نام ننگین بازجویان منافقی است که به بهای دربند افکندن آزادگان ،بندگی زر و زور و تزویر را طلب می کنند ، از دین نردبان می سازند و شاید فراموش کرده اند که پیام روشن پروردگار چنین است :
قل جاءالحق و زهق الباطل انّ الباطل کان زهوقا
برای ثبت در تاریخ و به یاد یاران دربند
:عباس حکیم زاده ، مسعود دهقان ، مهدی مشایخی و دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی