مادران در راهند

سحرگاهان
در سايهْ روشنانِ سُربىِ آسمان
در خوابِ هياهوها
مادران در راهند
با دستانى لرزان
و گام هائى آهسته .

مادرانِ تَحيُر و خُمُود
با قامتى شكسته
بر دل خَليده سوزِ درد
بر ديده خشكيده اشكِ شور
نجوا كنان
در گورستان ها ميگردند ،
خاك هاىِ سوخته را
بر مغاك هاىِ از ياد رفته ، مى بويند
ميگردند
ميگردند
تا گورِ فرزند بدانند .


كنارِ گورستانىِ مَطرود
در گوشه اى دلگير
بر صنوبرى پير
چكاوكان
ميترسند
ميترسند
روىِ برگِ سبز بخوانند .


وباغِ ما ،
چه بيصدا
چه بيصدا
زيرِ سايه ىِ شومِ ملخانِ آز
به خوابِ ابدى ميرود .


فرخ ازبرى - آلمان
٢ يونى ٢٠١٥