ما نگوئیم بد و میل بنا حق نکنیم / جامهً کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
رقم مغلطه بر دفتر دانش نکشیم / سّر حق با ورق شعبده ملحق نکنیم
گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید / گو تو خوش باش که ما گوش باحمق نکنیم
(خواجه شمس الدّین محمّد حافظ شیرازی)
جای بسی تاًسف است که جمعی، که ما نمی دانیم به کدامین جریان و به چه دسته ای بستگی دارند، وجدان و مسئولیت و اصالت انسانی و ایرانی خود را زیر پا گذاشته، در مقام دشمنی با دکتر مصدق و جبههً ملی ایران و ملیون، بجای بحث منطقی و سخن متمدنانه و مستدل، متوسل به هرزه گوئی و دشنام و فحش و تهمت و جعل شده اند، تا با بکارگیری اینگونه وسائل خفت بار و ننگین و سخیف و مبتذل، ما رابجائی برند که دهان به دهان اینان شویم و خود را هم سطح اینان نمائیم که این دور از شاًن و شیوه و روش ما پیروان راه مصدق و شاگردان مکتب او می باشد.
مصدقی که بهنگام نخست وزیری در روز یازدهم اردیبهشت ماه 1330 به شهربانی کلّ کشور نوشت:
«در جراید ایران آنچه راجع به شخص این جانب نگاشته می شود، هر چه نوشته باشند
و هرکس که نوشته باشد نباید مورد اعتراض و تعرض قرار گیرد. لیکن در سایر موارد بر وفق مقررات قانون عمل شود.به ماًمورین مربوطه دستور لازم در این باب صادر
فرمائید که مزاحمتی برای اشخاص فراهم نشود.»
( نامه های دکتر مصدق، محمد ترکمان، صفحهً 165)
ما شاگردان مکتب مصدق نیز همچون آموزگار بزرگ خود در هر شرطی از شرائط رعایت ادب کلام و نزاکت سیاسی و پایبندی به اصول را خواهیم کرد. بگذار هرزه گو هر چه میخواهد بگوید.
شایسته است که در این رابطه آنچه استاد سخن سعدی در کتاب بوستان ضمن اشعار خود با طرح صحنه ای در لفافه، پاسخ اینگونه انسانها را داده است، در اینجا بازگو کرده بهمان سخن بسنده کنیم.
سعدی شیرازی می گوید:
سگی پای صحرا نشینی گزید بخشمی که زهرش ز دندان چکید
شب از درد بیچاره خوابش نبُرد بخیل اَندرش ، دختری بود خـُرد
پدر را جفا کرد و تُندی نمود که آخر تـُرا نیز دندان نبود؟
پس از گریه مرد پراکنده روز بخندید، کای بابک دلفروز
مرا گرچه هم سلطنت بود و بیش دریغ آمدم کام و دندان خویش
محال است اگر تیغ بر سر خورم که دندان بپای سگ اندر برم
توان کرد با ناکسان بَد َرگی ولیکن نیاید ز مردم سگی
پاینده ایران ـ پیروز جبههً ملی ایران
علی راسخ افشار
فرانکفورت، خرداد 1388
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
