اول ماه مه، یازده اردیبهشت روز همبستگی زحمتکشان جهان گرامی باد.
129 سال است کارگران جهان از هر رنگ و نژادی، در پنج قاره جهان، برای ابراز همبستگی و بیان خواسته هایشان، با برگزاری جشن ها، راهپیمایی ها و تظاهرات، اول ماه مه روز جهانی کارگر را گرامی می دارند. اول ماه مه محصول مبارزه کارگران و خود سلاحی است برای مبارزه، که بدون درک رابطه آن با مبارزات کارگری معنا و مفهومی نخواهد داشت.
تاریخچه اول ماه مه برمی گردد به وقایع سال 1886 آمریکا، در این سالها شرایط زندگی کارگران آمریکا بسیار وحشتناک بود. آنها با مزد بخور و نمیری، بیش از 14 ساعت کار می کردند. روز کاری حتی در مواردی به 18 ساعت هم می رسید. صاحبان سرمایه با بکار بستن انواع حیل و تکیه بر قوانین ضد کارگری، به بهانه هایی چون دیر آمدن به سرکار، حرف زدن موقع کار و ... با کارگران "بدرفتاری" و مرتباً آنان را جریمه می کردند. طولانی بودن ساعات کار و شرایط سخت زندگی، جان کارگران را به لب رسانیده بود. در چنین اوضاع و احوالی موج اعتراضات و نارضایتی های کارگری به اوج خود رسید و اعتصابات و تظاهرات کارگری تمام آمریکا را فرا گرفت. در سال 1886 بیش از ششصد هزار نفر در اعتصابات شرکت کردند. در اول ماه مه چهارصد هزار نفر با شعار "هشت ساعت کار در روز" به خیابانها آمدند. تظاهرات کارگران در شیکاگو بوسیله پلیس به خاک و خون کشیده شد و چهار نفر از کارگران به قتل رسیدند. در چهارم ماه مه در تظاهراتی که کارگران علیه خشونت پلیس برپا کرده بودند، بمبی از طرف عوامل ارتجاع به میان تظاهر کنندگان پرتاب و موجب کشته شدن عده ای از کارگران و یک پلیس شد. با این اقدام جنایتکارانه، بهانه ی مناسبی برای سرکوب جنبش کارگری به دست دولت سرمایه داران افتاد. زندان ها را از کارگران پُر کردند و رهبران کارگری را به محاکمه کشیده و در دادگاهی یکسویه و بدون هیچ مدرکی، چهار نفر از رهبران جنبش را به اعدام محکوم کردند. رهبران جنبش کارگری در بی دادگاه سرمایه، با مقاومتی ستودنی، روحیه انقلابی و شکست ناپذیری را در دفاع از آرمان طبقۀ کارگر به نمایش گذاشتند. یکی از رهبران کارگری موقعی که به پای دار می رفت فریاد کشید: "صدای کارگر را نمی توان خفه کرد."
بورژوازی رهبران جنبش کارگری را کُشت. ولی جنبش کارگری روز به روز ابعاد گسترده تری یافت. اعدام رهبران کارگری اعتراضات شدیدی را در پی داشت، کارگران آمریکا و جهان نگذاشتند یاد هم رزمانشان فراموش شود. چند سال در 20 ژوئیه 1889 رهبران جنبش های کارگری جهان در اولین گرد همآیی انترناسیونال دوم در پاریس به پیشنهاد یکی از نمایندگان حزب سوسیالیست کارگری آمریکا تصمیم گرفتند روز اول ماه مه را روز همبستگی کارگران جهان اعلام نمایند. از همان ابتدا، برگزاری اوّل ماه مه با مخالفت شدید سرمایه داران روبرو شد، ولی کارگران جهان همه ساله در این روز برای بزرگداشت کارگران کشته شده و نمایش همبستگی جهانی کارگران، در سرتاسر گیتی دست از کار کشیده و مراسم اول ماه مه را برگزار می کنند.
در ایران؛ جشن اوّل ماه مه برای نخستین بار به سال 1299 برگزار گردید. در این سال به ابتکار "شورای مرکزی اتحادیه کارگران" که از پانزده اتحادیه تشکیل شده بود، تظاهرات وسیعی در تهران و شهرستانها برپا شد. این تظاهرات وسیع نشانه رشد و گسترش جنبش کارگری و سندیکائی ایران بود. پس از سالهای سرکوب و کشتار 1300 – 1320 که مبارزات کارگری ایران ابعاد گسترده تری یافته بود، مراسم اول ماه مه نیز بطور علنی برگزار می شد.
در سال 1325 بدنبال اعتصاب 15 هزار نفری کارگران نفت آغاجاری که دیگر کارگران نفت هم از آنها حمایت کردند، دولت وادار به تسلیم شد و خواست های کارگران را در ظاهر پذیرفت. این خواست ها عبارت بودند از تصویب قانون کار، هشت ساعت کار روزانه، تعیین حداقل دستمزد و قبول اوّل ماه مه بعنوان جنبش کارگری، اما دولت هرگز به تعهد خود عمل نکرد و تعطیل روز کارگر را هیچگاه به رسمیت نشناخت.
پس از کودتای 28 مرداد 1332 جنبش کارگری و سندیکائی ایران متحمل ضربات سهمگینی شد. از آن به بعد، دیگر جشن روز کارگر نه بصورت سراسری و علنی، بلکه بصورت پراکنده و مخفی در کارگاهها و کارخانه ها برگزار می شد.
از اواسط دهه 40 به بعد، سندیکاهایی مانند سندیکای فلزکار مکانیک، بافنده سوزنی و ...، همه ساله این روز را جشن می گرفتند. در آن سالهای اختناق و سرکوب، شب اول ماه مه اعضای گروه کوهنوردی سندیکای فلزکار مکانیک به سرپرستی زنده نام ها اسکندر صادقی نژاد و جلیل انفرادی آتشی را در کوه توچال برمی افروختند، آتشی که نماد شور مبارزاتی کارگران و انعکاسی از خشم فرو خورده جامعه بود.
از سال 48 و بدنبال مبارزات پی گیر کارگران، اول ماه مه دیگر بعنوان روز کارگر به رسمیت شناخته شده بود، اما رژیم پهلوی نمی توانست این پیروزی طبقه کارگر را تحمل کند، و به هر ترفندی در پی لوث کردن دستآورد بزرگ جامعۀ کارگری کشورمان بود. در حادثه ای تلخ و ضد کارگری به سال 1350 و چند روز پیش از جشن اول ماه مه، نیروهای سرکوب رژیم، تظاهرات آرام و راهپیمائی اعتراضی کارگران جهان چیت را به خاک و خون کشیدند. دهها کشته و زخمی حاصل این اقدام جنایتکارانه بود.
پس از کودتای 28 مرداد 1332 و سرکوب جنبش کارگری، بتدریج طبقۀ کارگر ایران از رخوت سرکوب سر برون آورد و در آستانۀ انقلاب 57 حضوری فعال و تأثیرگذار در صحنۀ سیاسی کشورمان داشت و نقشی اساسی در برکناری رژیم پهلوی ایفاء نمود. اما به علت نبود تشکل های صنفی منسجم و حزب مدافع کارگران، بار دیگر قدرت سیاسی را نیروهای ضددمکراتیک و ضدکارگری به دست گرفتند. بار دیگر نه تنها حقوق زحمتکشان نقض شد، بلکه برگزاری جشن اوّل ماه مه نیز بار دیگربه مانع جدی برخورد نمود.
اینک پس از گذشت 129 سال از قیام تاریخی کارگران آمریکا، در شرایطی به استقبال اول ماه مه می رویم که به یُمن انقلاب علمی – فنی چند دهه گذشته امکانات مادی برای رهایی نیروی کار از سلطه ی سرمایه و کار طاقت فرسا فراهم شده است. بهره دهی نیروی کار و توسعه نیروهای مولده چنان ابعاد شگفت انگیزی به خود گرفته اند که می توان به سهولت تمام نیازهای ضروری انسان را برآورده ساخت. به عبارت دیگر اکنون بیش از هر زمان دیگری، پیش شرط های مادی ایجاد جهان انسان های برابر و آزاد فراهم شده است. آنچه در شرایط کنونی می تواند این امکان را فعلیت بخشد، همانا اراده ی سازمان یافته ی جهانی اردوی کار و زحمت است. غیاب همین نیروهای سازمان یافته، به بورژوازی این امکان را داده است که زمین را به جهنم اردوی کارگران و زحمتکشان تبدیل کند. اما اکنون به رغم تمام عربده های مستانه ای که سرمایه سر می دهد، بحران ساختاری سرمایه، ناقوس مرگش را به صدا درآورده است، بحران کنونی به ویژه در کشورهای پیشرفته صنعتی شرایط عینی خیزش جنبش های کارگری فراهم نموده است. خیزشی که در بطن آن می توان طبقه کارگر را متشکل نمود و بر بحران چشم انداز تاریخی طبقه کارگر غلبه کرد. امروز پاسخ ما به مرحله جدید سرمایه فراملی، کشف جسورانه شیوه های نو برای ایجاد همبستگی بین المللی طبقه کارگر، و کشف اشکال جدیدی از اصول تشکیلات کارگری و سازماندهی کارگران، ایجاد پیوند با جنبش جهانی کارگری است.
به امید روزی که با زبان "نو" و اندیشه "نو" در این راستا قدم برداریم.
گرامی باد اوّل ماه مه، روز همبستگی کارگران و زحمتکشان جهان
اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران
اول ماه مه (11 اردیبهشت) روز همبستگی تمام زحمتکشان جهان است.
بیش از 129 سال است که در این روز همه کارگران از هر رنگ و نژادی، از هر ملتی، در پنج قاره جهان، بخاطر اینکه درد همدیگر را می فهمند، همبستگی خودشان را با برگزاری جشن ها، راهپیمایی ها و تظاهرات نشان می دهند و خواسته های خود را با شرکت در مراسم ماه مه بیان می کنند. البته باید گفت که اول ماه مه محصول مبارزه کارگران و خود سلاحی برای این مبارزه است و بدون درک رابطه آن با مبارزات کارگری، معنائی نخواهد داشت.
تاریخ اول ماه مه به وقایعی برمی گردد که در سال 1886 در آمریکا اتفاق افتاد.
شرایط زندگی کارگران آمریکا بسیار وحشتناک بود. کارگران با مزد بخور ونمیری، بیش از 14 ساعت کار می کردند؛ روز کاری در مواردی حتی به 18 ساعت هم می رسید. سرمایه داران با بکار بستن انواع حیله ها و حقه ها و با تکیه بر قوانین ضد کارگری، به دلایلی مانند دیر آمدن به سرکار، حرف زدن موقع کار و یا "بدرفتاری" مرتباً کارگران را جریمه می کردند. طولانی بودن ساعات کار و شرایط سخت زندگی، جان کارگران را به لب رسانیده بود. در چنین اوضاع و احوالی موج اعتراضات و نارضائی های کارگری به اوج خود رسید و اعتصابات و تظاهرات کارگری تمام آمریکا را فرا گرفت. در سال 1886 بیش از ششصد هزار نفر در اعتصابات شرکت کردند. فقط در اول ماه مه چهارصد هزار نفر با شعار "هشت ساعت کار در روز" به تظاهرات پرداختند. تظاهرات کارگران در شیکاگو بوسیله پلیس به خاک و خون کشیده شد و چهار نفر از کارگران به قتل رسیدند. در چهارم ماه مه در تظاهراتی که کارگران علیه خشونت پلیس برپا کرده بودند، بمبی از طرف یکی از عوامل ارتجاع به میان تظاهر کنندگان پرتاب شد که موجب کشته شدن عده ای از کارگران و یک پلیس شد. بهانه مناسبی برای سرکوب جنبش کارگری به دست سرمایه داران افتاد. زندان ها از کارگران پُر شد و رهبران آنها را به محاکمه کشیدند. دادگاه بدون هیچ مدرکی، چهار نفر از رهبران جنبش را به اعدام محکوم کرد. پایداری و مقاومت رهبران جنبش در دادگاه، نشان دهنده روحیه انقلابی و شکست ناپذیر آنان در دفاع از آرمان طبقۀ کارگر بود. یکی از آنان وقتی به پای دار می رفت فریاد کشید: "صدای کارگر را نمی توان خفه کرد."
بورژوازی رهبران جنبش کارگری را کُشت ولی نتوانست جنبش کارگری را نابود سازد. اعدام این عده با اعتراض !!!! تصمیم گرفت روز اول ماه مه را روز همبستگی کارگران جهان اعلام نماید. از همان ابتدا برگزاری اوّل ماه مه با مخالفت شدید سرمایه داران روبرو شد، ولی کارگران جهان با مبارزه خود در این روز دست از کار کشیده و مراسم اول ماه مه را برگزار می کردند.
در ایران جشن اوّل ماه مه برای نخستین بار در سال 1299 برگزار شد. در این سال به ابتکار "شورای مرکزی اتحادیه کارگران" که از پانزده اتحادیه تشکیل شده بود، تظاهرات وسیعی در تهران و شهرستانها صورت گرفت. این تظاهرات وسیع نشانه رشد و گسترش جنبش کارگری و سندیکائی ایران بود. بین سالهای 1300 – 1320 به بعد که مبارزات کارگری در ایران ابعاد گسترده تری پیدا کرده بود و مراسم اول ماه مه هم بطور علنی برگزار می شد.
در سال 1325 در اثر اعتصاب 15 هزار نفری کارگران نفت آغاجاری که دیگر کارگران نفت هم از آنها حمایت کردند. دولت وادار به تسلیم شد و خواست های کارگران را به ظاهر پذیرفت. این خواست ها عبارت بودند از تصویب قانون کار، قانون 8 ساعت کار روزانه، تعیین حداقل دستمزد و قبول اوّل ماه مه بعنوان جنبش کارگری، اما دولت هرگز به تعهد خود عمل نکرد و تعطیل روز کارگر را هیچگاه به رسمیت نشناخت.
پس از کودتای 28 مرداد 1332، به جنبش کارگری و سندیکائی ایران ضربات سهمگینی وارد آمد. و از آن به بعد، دیگر جشن روز کارگر نه بصورت سراسری و علنی، بلکه بصورت پراکنده و مخفی در کارگاهها و کارخانه ها برگزار شد.
از اواسط دهه 40 به بعد، سندیکاهایی مانند سندیکای فلزکار مکانیک و بافنده سوزنی و غیر، این روز را با قاطعیت تمام جشن می گرفتند. در آن سالهای اختناق و سرکوب، در شب اول ماه مه اعضای گروه کوهنوردی سندیکای فلزکار مکانیک به سرپرستی زنده نام ها اسکندر صادقی نژاد و جلیل انفرادی آتشی که مظهر التهاب و شور مبارزاتی کارگران دلیر ایران بود، آتشی که در حقیقت انعکاس ؟؟؟؟ فرو خورده جامعه بود که از درون پیشاهنگ زبانه می کشید و نوید انقلاب را می داد.
از سال 48 در اثر مبارزات پی گیر کارگران، اول ماه مه بعنوان روز کارگر به رسمیت شناخته شد، اما رژیم پهلوی این پیروزی طبقه کارگر را نتوانست تحمل کند و با برنامه ی ارتجاعی و کثیف خود کوشید تا این مراسم کارگری را لُوث کند. در سال 1350 چند روز پیش از روز اوّل ماه مه، نیروهای سرکوب رژیم تظاهرات آرام و راهپیمائی اعتراض کارگران جهان چیت را به خاک و خون کشید و دهها شهید و زخمی برجای گذاشت.
جنبش کارگری ایران نه تنها از سال 1357 الی 1332 در صحنه سیاست حضور فعال داشت، بلکه نقش و سهم اساسی خود را در برکناری رژیم پهلوی ایفا نمود. اما به علت عدم وجود تشکل های منسجم و حزب پیشاهنگ، قدرت سیاسی را مجدداً نیروهای ضد دمکراتیک و ضد کارگری به چنگ گرفتند. و این بار نه تنها حقوق زحمتکشان رعایت نشد بلکه باز مانع برگزاری جشن اوّل ماه مه طبقه کارگر ایران شدند. بطور فشرده اشاره به وضعیت طبقه کارگر در شرایط فعلی و مطالبات آن و پیشبرد مبارزاتشان شود. به امید روزی که طبقه زحمتکشان و کارگران ایران با تجربیات گرانبهای خود بتواند نقش هژمونی خود را در جنبش آینده دمکراتیک میهنمان اعمال کند و همچنین روز اول ماه مه را با جنبش جهانی طبقه کارگر پیوند زند.
اکنون پس از گذشت 129 سال از قیام تاریخی کارگران آمریکا در شرایطی به استقبال اول ماه مه می رویم که به یُمن انقلاب علمی – فنی چند دهه گذشته امکان مادی رهایی اقتصادی نیروی کار از سلطه ی سرمایه و کار طاقت فرسا فراهم شده است. بهره دهی نیروی کار و توسعه نیروهای مولده چنان ابعاد شگفت انگیزی به خود گرفته که می توان به سهولت تمام نیازهای ضروری انسان را برآورده ساخت. به عبارت دیگر پیش شرط های مادی ایجاد جهان انسان های برابر و آزاد، اکنون بیش از هر زمان دیگری آماده است، آن چه در شرایط کنونی می تواند این امکان را فعلیت بخشید همانا اراده ی سازمان یافته ی جهانی اردوی کار و زحمت است. غیاب همین نیروهای سازمان یافته، به بورژوازی این امکان را داده است که زمین را به جهنم اردوی کار و زحمت تبدیل کند. اما اکنون به رغم تمام عربده های مستانه ای که سرمایه سر می دهد، بحران ساختار ناقوس مرگ آن را به صدا درآورده، بحران کنونی به ویژه در کشورهای پیشرفته صنعتی شرایط عینی خیزش جنبش های کارگری فراهم نموده است. خیزش که می توان در دل آن طبقه کارگر را متشکل کرد و بر بحران چشم اندازد تاریخی طبقه کارگر غلبه کرد! بنظرما امروز نیز پاسخ ما به مرحله جدید سرمایه فراملی، باید به انجام رساندن وظیفه دشوار کمک به کشف جسورانه شیوه های نو برای ایجاد همبستگی بین المللی طبقه کارگر، (کشف) اَشکال جدید از اصول تشکیلات کارگری و سازماندهی کارگران؛ ساختن حزب، و ایجاد پیوند با جنبش جهانی کمونیستی و کارگری است. به امید روزی که با زبان "نو" و اندیشه "نو" در این راستا قدم برداریم.
گرامی باد اوّل ماه مه، روز همبستگی کارگران
"مستحکم باد اتحاد کارگران سراسر جهان"
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد