این اوست که فریاد می کند
این آن غریبه-آشنا،
آن رویازده است در من که گردن کشیده است
این اوست که می نویسد
آنکه به بیداری در رویاهایش پرسه می زند
لبان باد را می بوسد
با آفتاب نشست و برخاست دارد
آرزوهایش را بر آسمان می نویسد
گیسوان درختان را نوازش می کند
هنوز، پس از آشوویتس، می تواند بخندد
و از عبور لحظات سرگردان و گریز پا باکی ندارد
به آنان که رفته اند نمی اندیشد
بر هستی و نیستی مکث نمی کند
و به آنان که خواهند آمد، چشم دوخته است
این دیگری است در من که فریاد می کند
هر فردا بانگ برمی زند: فردا ...
می داند اما بر هرزچرخ زندگی اش هر فردا نیز شب طلوع می کند
این دیگری است در من که افسوس بر لبانش غریبی می کند
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
