روزی نیست که خبر بدی از پناهندگان جزایر مانوس و کریسمس و بازداشتگاه های استرالیا و غیره بدست ما نرسد و ما را غمگین تر از همیشه نسازد. چون ما خود پناهنده بوده ایم و پناهندگان را درک می کنیم و با آنها احساس همبستگی کامل داریم. ما نیروی کار بی وطن و سیال جهانی برای بازگشت به سرزمین خود روز شماری می کنیم ولی تا آینده ای نامعلوم٬ دور از سرزمین مادری و درغربت بسر می بریم. باشد که به ندای پناهنده پاسخ دهیم و صدای بیصدایان باشیم. | |
پناهنده٬ کسی است که میهن٬ خانه و کاشانه خود را برای نجات جانش رها می سازد و به یک کلام فرار می کند تا جانش را نجات دهد.
از زمان بقدرت رسیدن رژیم ج.اسلامی در ایران٬ سیل پناهندگان ایرانی به خارج از کشور در تاریخ ۲۵۰۰ ساله ایران تا این اندازه(۵ میلیون) نظیر نداشته است. رژیم اسلامی در ایران که خود را وارث انقلاب شکوهمند مردمی ایران در سال ۱۳۵۷ می داند٬ با قبضه تمام مراکز حساس کشور٬ از همان ابتدا میخ سرکوب خود را کوبید و در ادامه با جو ترور و اعدام و شکنجه٬ مخالفان را یکی پس از دیگری از سر راه خود برداشت. آن هائی که توانستند٬ فرار را بر قرار ترجیح دادند و به نحوی از انحاء راهی دیار غربت شدند.
بیش از ۳۵ سال از انقلاب به یغما رفته ایران می گذارد. روزی نیست که با اعدام٬ شکنجه٬ زندان و ...حقوق اجتماعی هموطنان پایمال نگردد. اگر در اوائل انقلاب هواداران رژیم سابق٬ پس مانده سلطنت طلب و ارتشیان و مقامات بالا رتبه٬ طلا و جواهرات٬ پول ها و منابع کشور را غارت کرده و بخارج فرار کرده و «پناهنده» شدند٬ ولی پس از اندکی از انقلاب٬ فعالین سیاسی باقیمانده از قتل عام و هواداران اپوزیسیون برای فرار از مرگ حتمی٬ برای مدتی کوتاه و شاید نامعلوم جلای وطن کردند و پناهنده شدند تا شاید روزی بتوانند برگردند و...
رژیم منفور ج.اسلامی٬ خارج از کشوری ها را در یک سبد قرار می دهد و همه را عامل صهیونیست و امپریالیست ها می داند که برای عیاشی و... بخارج پناه برده اند. انگار که در «ایران اسلامی»٬ فاحشه کم است٬ مشروب وجود ندارد٬ تریاک و هروئین و انواع و اقسام قرص های روانگردان و... موجود نیست و همه چیز در امن و امان است. اگر چنین است٬ که نیست٬ پس چرا هر روز عده ای را بجرم مواد مخدر و... اعدام می کنند؟ اگر همه چیز بر وفق مراد است٬ پس چرا کارگران و زحمتکشان٬ این فرزندان کار و زحمت را روانه زندان٬ شکنجه و اگر زورشان برسد٬ اعدام هم می کنند؟
چرا جوانانی که در همین رژیم ارتجاعی به دنیا آمده اند٬ باید از ترکیه٬ یونان٬ اندونزی٬ جزایر مانوس در گینه پاپوا و جزایر کریسمس استرالیا٬ زندانهای اداره مهاجرت استرالیا و دیگر کشورهای غربی و غیرغربی سر بیاورند؟ چرا باید مملکتی که بر اقیانوسی از نفت و گاز قرار دارد و از نظر معادن در جهان بی نظیرست٬ جوانانش جلای وطن کنند و در غربت بدست گاردهای «ارتش رستگاری» کشته٬ زخمی و تا ابد معیوب و معلول گردند؟ چرا ها زیادند٬ ولی بقول معروف:«مشت نمونه خروار است».
و اما در استرالیا که زنجیری از حلقه سرمایه داری جهانی است٬ خواهی نخواهی٬ بعلت فساد و پوسیدگی این حلقه زنجیر٬ "توانائی قبول پناهنده را ندارند" و حتی سیاست ریاضت اقتصادی و سفت کردن کمربند ها را پیشه کرده است تا بتواند برای کمک به امپریالیست های غربی٬ در رأس آنها آمریکا «کمک نظامی» بفرستد و طرح «خاورمیانه بزرگ» را پیاده کند٬ بر سر مردم افغانستان و عراق بمب بیاندازد٬ ولی به همین پناهندگان عراقی و افغانی که از بمب های همین استرالیائی ها و همپیمانان غربی آنها فرار کرده اند هم رحم نمی کند و از قبول آنان بعنوان پناهنده امتناع می ورزد.روشن است که مسئله پناهندگی پدیده ای است جهانی که با نیروی کار ارزان کشورهای جهان سوم بطرف کشورهای متروپل سرمایه داری غرب گره خورده است . تحت شرایط بحران اقتصادی کنونی است که، این نوچه های چرچیل هم خر را می خواهند و هم خرما را. مسلمانان و غیر مسلمان را در عراق و افغانستان از طریق بمب هایشان نابود می کند ولی از قبول آنان و پناهندگان دیگر از جمله ایرانیان سر باز میزند و در زندان ها و بازداشتگاه هایشان از طریق بی آبی و بی آیندگی و...آنان را نابود می کند.
دولت های استرالیا٬ چه حزب باصطلاح کارگر(سوسیال دمکرات!)٬ و چه ائتلاف لیبرال و ناسیونال(راستگرا و ارتجاعی)٬ هر دو٬ پشت و روی یک سکه اند و هردو فرزندان ناخلف وینتسون چرچیل. هر دو در صف مقدم مبارزه با زحمتکشان و انسانهای شریف٬ چپ ها٬ دمکراتها٬ سبزها و حقوق بشری های واقعی قرار دارند. چه انتظاری از فرزندان چرچیل باید داشت؟! از کوزه همان تراود که در اوست!
روزی نیست که خبر بدی از پناهندگان جزایر مانوس و کریسمس و بازداشتگاه های استرالیا و غیره بدست ما نرسد و ما را غمگین تر از همیشه نسازد. چون ما خود پناهنده بوده ایم و پناهندگان را درک می کنیم و با آنها احساس همبستگی کامل داریم. ما نیروی کار بی وطن و سیال جهانی برای بازگشت به سرزمین خود روز شماری می کنیم ولی تا آینده ای نامعلوم٬ دور از سرزمین مادری و درغربت بسر می بریم. باشد که به ندای پناهنده پاسخ دهیم و صدای بیصدایان باشیم.
تنها با اتحاد و همبستگی تمام مردم زحمتکش٬ دمکرات٬ چپ و... می توان با سیاست های ضد پناهندگی استرالیا٬ سیاست ها و زد و بندهای پنهانی دولت های استرالیا و غربی علیه پناهندگان و مهاجرین مبارزه کرد.
اتحاد رمز پیروزی است!
کمیته همبستگی با جنبش کارگری ایران - استرالیا
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
