هفتم ژانویه دوهزار و پانزده، که دستکم بخاطر مقدس بودن عدد هفت نزد مومنان نمیبایست روز خونریزی همنوع میشد، با کشتار انسانهایی مشخص و وارد دفترخاطره ها گشت که با نقاشی کاریکاتور و خلق تصویرهای اغراق آمیز و عبارت های کنایی در نشریۀ مُصور پاریسی تولید خنده می کردند.
قاتلان قالب و کالبد پُر کرده از خشم و تعصب، رگبار گلوله را سمت جان همنوعانی دشمن پنداشته گرفتند که قصدی جز طنزآوری نداشتند.
قاتلان به حتم بدون توجیه ایمانی- شرعی دست بدین جنایت نزده اند. شریعتمداران خشمناک ایشان، که از دیرباز متخصص نفرت پراکنی هستند، گویا پیشاپیش فرمانی فراتاریخی داده اند که هیچ کسی اجازۀ شوخی با خدا و نورچشمی های نهاد دین را ندارد.
در هر صورت این کشتار و جنایت به نام خدا، آرام آرام، می رود که برای افکار عمومی جهانیان به موضوعی بغرنج بدل شود و از این رو راه حل های خود را می طلبد.
یکی از این راه حل ها را می توان در فضای مباحث یزدان شناسی یافت؛ در جدل هایی که به ارزیابی درستی و نادرستی تفاسیر ادیان از خدا می پردازد. همچنین می شود به طرح و نظری توجه کرد که شاعری چون اخوان ثالث سال ها پیش از این ابراز کرده و سروده است:" محبت برترین آئین، رضا عقدست در پیوند/ من این پیمان ز پیر پارسای دیگری دارم..." .
شعر "من این پائیز در زندان"را که قصیدۀ مقدمه اثر "در حیاط کوچک پائیز در زندان" نیز خوانده شده، مهدی اخوان ثالث به تاریخ آذرماه ۱۳۴۵ خورشیدی امضاء کرده است. سوای ابیات نقل قول شده در بالا، این سروده مصراعهای زیر را هم دارا است:
"دروغ ست آن خبرهایی که در گوش تو خواندستند
حقیقت را خبر از مبتدای دیگری دارم
خدای ساده لوحان را نماز و روزه بفریبد
و لیکن من برای خود، خدای دیگری دارم
ریا و رشوه نفریبد، اهورای مرا، آری
خدای زیرک بی اعتنای دیگری دارم...".
به واقع طرح نظری زنده یاد اخوان ثالث دریچه ای می گشاید به سنتی که در جدل بر سر درستی و فایده ادیان ابراهیمی در میان ایرانیان از دیر باز وجود داشته است. نمونه اش بحث "مردان فرخ" است که برگرفته ای از اثرش را صادق هدایت زیر عنوان "گزارش گمان شکن" سالها پیش از این به فارسی ترجمه و منتشر کرده است.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
