شانزده سال است "محمود پاینده" ، از چهره پردازان ِ صمیمی ِ گُستره ی ادبیات گیلک واز پیشتازانِ جنبش ِشعر ِنیمایی، ما را با داغی بلند ، تنها گذاشت.
این شعر، در همان نخستین روزهای از دست رفتن ِ آن جان ِ شیفته، نوشته شد ودر کتابِ ارجمندِ "یادِ پاینده" که به کوشش عزیزم رضا رضا زاده بچاپ رسید انتشار یافت. نام وُیادش،" زمزمه ی نیمه شبِ مستان باد"
آفتاب ِ صبح ِلنگرودِ من ، کجاست؟
شاخه، با جوانه حرف می زند.
آب، با چمن.
ماه، باستاره گرم ِ گفتگوست.
آسمان ِدلشکسته، با زمین.
در شبی چنین
پشتِ پلکِ من، خطوطِ خاطراتِ توست:
تازه از کلاس ِدرس، باز آمد م
"کشکَرَت *"، پیام ِنسلِ سرکش ِترا به گوشِ من سپُرد.
نسلِ آرزویِ آتشین ِارغوان
نسلِ واپسین سرودِ دلنشین ِباغ ِ آینه
نسلِ شوق ِ رفتن وُشکفتن وُزدودن ِهرآنچه از تبار ِخار.
-روزهای عید
در درون ِچشم من،ضیافتی، زلال بود
میهمان ِجان ِشادمان ِ من،ترانه های تو !
دست ات از بهار
چشم ات از سپیده زار ِشانه ی علف، نشانه داشت.
-در شبانه های من
"شهدیِ**" شکفته از غزل
از تو وُ طراوتِ تو می سرود.
آندمی که آرزو وُآه را
در کلام ِشاعرانه، نقش می نمود.
-وقتی از مسافتی بلند
با صداقتِ صدای سبز ِتو یگانه می شد م
رنج های غربت ِغریب
نام ِاین کبوتر ِکبود را نمی شناخت.
عاشقانه از تومی نویسم ای صدای تو مرا همیشه، سایه سار !
-کوچه های کودکی ِ من
خاطرات ِخُرم ِ ترا به سینه دارد وُهنوز
روزش از درخشش ِترانه ی تو روشن است.
ناگهان چه زود
دفتر تو بسته شد
مثل ِآن گُلی که یک نفَس درین قفس، شکفت وُ رفت.
گرچه عطر ِواژگان ِ تو
آرزوی آبی ِترا به جان ِ ما،هماره می پَراکَنَد.
ای.."یه شوبُوشوُم روُخونه***" ات سرودِعاشقان ِ بی قرار !
ماه ، با ستاره حرف می زند
آه ، با دلم
در چنین شبی
آفتا بِ صبح ِ لنگرودِ من ، کجاست ؟
کلن /سال 77 خورشیدی
............................................................
"کشکرت*":زاغ / زاغچه(بردرخت هرخانه بنشیند وآواز بخواند می گویند:خوش خبر!
"شهدی**" زنده یاد شهدی لنگرودی از غزل پردازان نام آور
"یه شو بوشوم روخونه***"(شبی به رودخانه رفتم) منظومه ی بلند پاینده به زبان گیلکی.
